اﺗﻢ, ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ, ﻧِﺖ، آﻳﻨﺪهي ﻣﺎﺳﺖ

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Twitter

Google

Yahoo

Delicious

بالاترین

دنباله

[2015-03-01]   [ ﻛﻮﻳﻦ ﻛِﻠﻲ]

ﻗﺪرت ﺗﻤﺮﻛﺰزداﻳﻲ1

اﺗﻢ, ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ اﺳﺖ. ﺑـﻪ دور ﺧـﻮد ﻣـﻲﭼﺮﺧـﺪ و اﺳـﺘﻌﺎرهاي از ﻓﺮدﻳﺖ را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲﮔﺬارد. اﻣﺎ ﻋﺼﺮ اﺗﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﺳﻤﺒﻞ ﻗـﺮن آﻳﻨـﺪه، ﺷﺒﻜﻪ اﺳﺖ. در ﺷﺒﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺮﻛﺰ و ﻣﺪاري وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﻫﻴﭻ اﻃﻤﻴﻨـﺎﻧﻲ ﻳﺎﻓـﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮد. ﺷﺒﻜﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﺗﺎرﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻫﺪفﻫﺎي ﻧﺎﻣﺸﺨﺺ، ﺑﻬـﻢﺗﻨﻴـﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺷﺒﻜﻪ ﻣﺪﻟﻲ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪن ﺗﻤﺎم ﻣﺪارﻫﺎ، ﺗﻤﺎم ﻫﻮﺷـﻤﻨﺪيﻫـﺎ، ﺗﻤﺎم واﺑﺴﺘﮕﻲﻫﺎي ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ، ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻗﺘﺼﺎدي، اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و اﻛﻮﻟﻮژﻳﻜﻲ، ﺗﻤﺎم ارﺗﺒﺎﻃﺎت، ﺗﻤﺎم دﻣﻮﻛﺮاﺳﻲ، ﺗﻤﺎم ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪيﻫﺎ، ﺗﻤﺎم ﺳﻴـﺴﺘﻢﻫـﺎي ﺑـﺰرگ و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺗﻤﺎم ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻣﻬﻢ و ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻳﻨﺪ. اﺗﻢ ﻧﻤﺎﻳـﺎﻧﮕﺮ ﺳﺎدﮔﻲ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪاي اﺳﺖ، در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺷﺒﻜﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻴﭽﻴـﺪﮔﻲ ﺳـﻮق ﻣﻲدﻫﺪ.

ﻧِﺖ، آﻳﻨﺪهي ﻣﺎﺳﺖ

ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮان ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ دﺳﺘﺎورد ﻣـﺎ اﻧـﺴﺎنﻫـﺎ را ﺑـﻪ ﻫـﻢﺑـﺎﻓﺘﻦ ﻣـﺪاوم زﻧﺪﮔﻲﻫﺎﻳﻤﺎن، اﻓﻜﺎرﻣﺎن و ﻣﺼﻨﻮﻋﺎﺗﻤﺎن ﺑﻪ ﺻـﻮرت ﻳـﻚ ﺷـﺒﻜﻪ در ﻣﻘﻴـﺎس ﺟﻬﺎﻧﻲ داﻧﺴﺖ. اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺰرگ ﺑﺮاي دﻫﻪﻫﺎي ﻣﺘﻮاﻟﻲ اداﻣﻪ داﺷﺘﻪ، وﻟـﻲ اﺧﻴـﺮاً ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﻈـﻮر ﺑﺮﻗـﺮاري ارﺗﺒـﺎط ﺳـﺮﻋﺖ ﻳﺎﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ. دو دﺳـﺘﺎورد ﺗﻜﻨﻮﻟﻮژﻳﻜﻲ ﺟﺪﻳﺪ (ﺗﺮاﺷﻪ ﺳﻴﻠﻴﻜﻮﻧﻲ و ﻓﻴﺒﺮﻧﻮري ﺳﻴﻠﻴﻜﺎت) ﺑﺎ ﺳـﺮﻋﺘﻲ ﺑـﺎور ﻧﻜﺮدﻧﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ در آﻣﻴﺨﺘﻪاﻧﺪ. ﺗﻼﻗﻲ اﻳﻦ دو ﻧﻮآوري ﻣﺎﻧﻨﺪ درﻫﻢ ﺷﻜـﺴﺘﻪ ﺷـﺪن ذرات اﺗﻤﻲ ﻣﻮﺟﺐ رﻫﺎﺳﺎزي ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﺷﺪه ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮن ﺑﻲﺳـﺎﺑﻘﻪ ﺑـﻮده اﺳـﺖ:

ﻗﺪرت ﻧﺎﻓﺬ و ﻓﺮاﮔﻴﺮ ﻧِﺖ. ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧِـﺖ ﺑـﺰرگ ﮔـﺴﺘﺮش ﻣـﻲﻳﺎﺑـﺪ، ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي ﺳﺮزﻧﺪه، ﺳﻄﺢ روي زﻣﻴﻦ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺷﺒﻜﻪاي ﻓﺮا ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ. ﻣـﺎ ﺳﻄﺢ اﻳﻦ ﻛﺮه ﺧﺎﻛﻲ را ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﺒﻜﻪاي ﺷﺪه ﻣﻲﭘﻮﺷﺎﻧﻴﻢ.

ﭘﻮﻳﺎﻳﻲ و ﺣﺮﻛﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻧﻈﺎم اﻗﺘﺼﺎدي ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر روزاﻓﺰوﻧﻲ از ﻣﻨﻄﻖ ﺷﺒﻜﻪﻫﺎ ﺗﺒﻌﻴـﺖ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ. داﻧـﺴﺘﻦ ﭼﮕـﻮﻧﮕﻲ ﻛـﺎرﻛﺮد ﺷﺒﻜﻪاي ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻛﻠﻴﺪي ﺑﺮاي درك ﻛﺎرﻛﺮد ﻧﻈﺎم اﻗﺘﺼﺎدي ﺑﺎﺷﺪ.

ﻣﺤﺘﻮاي ﻫﺮ ﺷﺒﻜﻪاي ﺷﺎﻣﻞ دو ﺑﺨﺶ اﺳﺖ: ﮔﺮهﻫﺎ و اﺗـﺼﺎﻻت. در اﻳـﻦ ﺷﺒﻜﻪ ﮔﺴﺘﺮدهاي ﻛﻪ در ﺣﺎل ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮدن آن ﻫﺴﺘﻴﻢ، اﻧﺪازه و ﺣﺠﻢ ﮔﺮهﻫـﺎ ﺑـﻪ ﺷﺪت ﻛﺎﻫﺶ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻛﻤﻴـﺖ و ﻛﻴﻔﻴـﺖ اﺗـﺼﺎﻻت ﺑـﻪﻃـﻮر اﻧﻔﺠﺎري اﻓﺰاﻳﺶ ﻣﻲﻳﺎﺑﻨﺪ. اﻳﻦ دو ﻗﻠﻤﺮوي ﻓﻴﺰﻳﻜـﻲ، ﻛﻮﭼـﻚ ﺷـﺪن دﻧﻴـﺎي ﺳﻴﻠﻴﻜﻮﻧﻲ و ﮔﺴﺘﺮش اﻧﻔﺠﺎري اﺗﺼﺎﻻت ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﻪ ﻫﻢ، ﻣﺎﺗﺮﻳﺴﻲ را ﺑـﻪ وﺟـﻮد ﻣﻲآورد ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ آن اﻳﺪهﻫﺎي ﻧﻈﺎم اﻗﺘﺼﺎدي ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﻣﻲاﻓﺘﻨﺪ.

اﻣﺮوزه ﻳﻚ ﺗﺮاﻧﺰﻳﺴﺘﻮر ﺳﻴﻠﻴﻜﻮﻧﻲ ﺳﺎده ﻓﻘـﻂ ﺑـﺎ ﻣﻴﻜﺮوﺳـﻜﻮپ ﻗﺎﺑـﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪه اﺳﺖ. در ﺳﺎﻟﻬﺎﻳﻲ ﻧﻪﭼﻨﺪان دور ﺑﺮاي دﻳـﺪن ﻳـﻚ ﺗﺮاﺷـﻪ ﻣﺘـﺸﻜﻞ ازﺗﺮاﻧﺰﻳﺴﺘﻮرﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻣﻴﻜﺮوﺳﻜﻮپ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻮد. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺎﻳﺰ ﺗﺮاﺷـﻪﻫـﺎي ﺳﻴﻠﻴﻜﻮﻧﻲ ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ، ﻫﺰﻳﻨﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ. در ﺳﺎل 1950

ﻗﻴﻤﺖ ﺗﺮاﻧﺰﻳﺴﺘﻮر 5 دﻻر ﺑـﻮد. اﻣـﺮوزه ﻫﺰﻳﻨـﻪ آن ﺑـﻪ 0/01 ﺳـﻨﺖ ﻛـﺎﻫﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪاﺳﺖ. در ﺳﺎل 2003 ﻳﻚ ﺗﺮاﻧﺰﻳﺴﺘﻮر ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﻳـﻚ ﻧﺎﻧﻮﺳـﻨﺖ1 ﺧﻮاﻫـﺪ رﺳﻴﺪ و ﻳﻚ ﺗﺮاﺷﻪ ﺑﺎ ﻣﻴﻠﻴﺎردﻫﺎ ﺗﺮاﻧﺰﻳﺴﺘﻮر ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﭼﻨـﺪ ﺳـﻨﺖ ﻗﻴﻤـﺖ ﺧﻮاﻫـﺪ داﺷﺖ.

از ﻣﻄﺎﻟﺐ ذﻛﺮ ﺷﺪه اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎ آﻧﻘﺪر ارزان و ﻇﺮﻳﻒ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﺮ روي ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻲﺳـﺎزﻳﻢ، ﻣـﻲﻧـﺸﺎﻧﻴﻢ.

ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻫﺮ ﻗﻮﻃﻲ ﺳﻮپ ﻳﻚ ﺗﺮاﺷﻪ ﺑﺮروي درﭘﻮش ﺧﻮد ﺟﺎي ﺧﻮاﻫﺪ داد. ﻫﺮ ﻛﻠﻴﺪ ﭼﺮاغ ﺷﺎﻣﻞ ﻳﻚ ﺗﺮاﺷﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﻫﺮ ﻛﺘﺎب ﻳﻚ ﺗﺮاﺷﻪ ﺟﺎﺳﺎزي ﺷﺪه ﺑﺮ روي ﺟﻠﺪ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﻫﺮ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎ را ﺑﺮ روي ﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد. ﺑﺮروي ﻫﺮ ﭼﻴﺰي درون ﻃﺒﻘﺎت ﺧﻮارﺑﺎر ﻓﺮوﺷـﻲ ﻳﻜـﻲ از اﻳﻦ ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎ ﻧﺼﺐ ﺷﺪه و ﻳﺎ ﻳـﻚ دﻛﻤـﻪ ﺳـﻴﻠﻴﻜﻮﻧﻲ در درون آن ﺟﺎﺳـﺎزي ﻣﻲﺷﻮد. ﻫﺮ ﺳﺎل در ﺟﻬﺎن 10 ﻫﺰار ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﻛﺎﻻ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﺷﻮد و روزي ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام از اﻳﻦ ﻛﺎﻻﻫﺎ ﻳﻚ ﻗﻄﻌﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺳﻴﻠﻴﻜﻮﻧﻲ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ.

وﻗﻮع اﻳﻦ رﺧﺪاد ﺧﻴﻠﻲ زﻣﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮد. ده ﺳﺎل ﭘﻴﺶ، ﺗﺼﻮر اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻤﺎم دربﻫﺎي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺗﺮاﺷﻪ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺧﻨﺪهدار ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ، وﻟﻲ اﻣﺮوزه (در آﻣﺮﻳﻜﺎ) ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮان درب ﻫﺘﻠﻲ را ﻳﺎﻓﺖ ﻛـﻪ درون ﻗﻔﻠﺶ ﻳﻚ ﺗﺮاﺷﻪ ﭼﺸﻤﻚزن وﺟـﻮد ﻧﺪاﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ. اﻳـﻦ ﺗﺮاﺷـﻪﻫـﺎي ﻣﻴﻜﺮوﺳﻜﻮﭘﻲ آﻧﻘﺪر ارزان ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ آﻧﻬـﺎ را دور ﺧـﻮاﻫﻴﻢ اﻧـﺪاﺧﺖ.

ورﻗﻪ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﻛﻪ ﻛﺎرت ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﻧﺎم دارد ﻳﻚ ﺗﺮاﺷﻪ ﻧـﺎﭼﻴﺰ را درون ﺧـﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﻲدارد، اﻳﻦ ﺗﺮاﺷﻪ آﻧﻘﺪر ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻧﻜﺪار ﺷـﻤﺎ ﺑﺎﺷـﺪ.
اﮔﺮ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎديﻫﺎ در ﻣﻘﻴﺎس ﻛﻼن ﭘﺎ ﺑﮕﻴﺮد، ﺑﺰودي ﻫﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﻮزﻳﻊ ﺷـﺪه ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﺮﻛﺖ ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ ﻓِﺪاِﻛﺲ (ﻓﺪرال اﻛﺴﭙﺮس)1 ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻲﺷـﻮد ﺑـﺎ ﻳﻚ ﺗﺮاﺷﻪ ﺳـﻴﻠﻴﻜﻮﻧﻲ ﻳﻜﺒـﺎر ﻣـﺼﺮف ﻫﻤـﺮاه ﺧﻮاﻫـﺪ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺼﻮرت ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪاي ﻣﺤﺘﻮاي ﺑﺴﺘﻪ ﭘﺴﺘﻲ و ﺗﻐﻴﻴﺮات اﻋﻤﺎل ﺷﺪه ﺑﺮ آن در ﻃﻮل ﻣـﺴﻴﺮ ﺧﻮد را ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻲﻛﻨﺪ. اﮔﺮ ﻳﻚ ﻧﺎﻣﻪي روزاﻧﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻳﻚ ﺗﺮاﺷـﻪ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺷﻤﺎ، ﺟﻌﺒﻪ ﺷﻜﻼت ﺷﻤﺎ، ﻛﺖ ﺷﻤﺎ ﻳﺎ ﺗﻮپ ﺑﺴﻜﺘﺒﺎل ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد. ﺑﻪزودي ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷـﺪه، از ﻣﺤﺼﻮﻻت اﺳﻨﻴﻜﺮز ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻣﺘﻪﻫﺎي ﻓﺸﺎري و آﺑﺎژورﻫـﺎ ﺗـﺎ ﻗـﻮﻃﻲﻫـﺎي ﺳﻮدا، ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ ﻇﺮﻳﻒ ﻧﻘﺮهاي ﺷﺎﻣﻞ ﻳﻚ ﺗﻔﻜﺮ ﺟﺎﺳﺎزي ﺷﺪه را درون ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ. و ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ ؟
ﻣﺎ در ﺣﺎل ﮔﺬار از ﮔﺴﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ. در ﺣﺎﻟﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺮ ﺗﻌـﺪاد ﺗﺮاﺷـﻪﻫـﺎي ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮي اﻓﺰوده ﻣﻲ ﺷـﻮد، ﺗﻌﺪاد ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎي ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده در ﻛﺎﻻﻫﺎ و اﺷﻴﺎء دﻳﮕـﺮ ﺑـﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑـﻪ ﻣﺮاﺗـﺐ ﺑﻴـﺸﺘﺮي اﻓﺰاﻳﺶ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ.

اﻣﺮوزه در ﺟﻬﺎن 200 ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ وﺟﻮد دارد. اﻧﺪيﮔﺮو2 از ﺷﺮﻛﺖ اﻳﻨﺘﻞ ﺗﺨﻤﻴﻦ ﻣﻲزﻧﺪ ﻛﻪ در ﺳﺎل 2002 ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ 500 ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد. ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﺗﺮاﺷﻪ ﮔﺮاﻧﻘﻴﻤﺘﻲ ﻛﻪ در ﻳﻚ ﺟﻌﺒـﻪي ﻛـﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮي
ﺑﻜﺎر ﻣﻲرود، در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ 30 ﭘﺮوﺳـﺴﻮر ارزاﻧﻘﻴﻤـﺖِ دﻳﮕـﺮ در ﻫـﺮ ﭼﻴـﺰ دﻳﮕﺮي ﺑﻜﺎر ﻣﻲرود. ﺗﻌﺪاد ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎي ﻏﻴﺮﻛـﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮي ﻛـﻪ در ﺟﻬـﺎن ﻣـﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ 6 ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﻋﺪد ﺗﺨﻤﻴﻦ زده ﻣﻲﺷﻮد (ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮي ﺑﺮاي ﻫـﺮ ﻓﺮد روي زﻣﻴﻦ ﻳﻚ ﺗﺮاﺷﻪ وﺟﻮد دارد).

ﺷﻤﺎ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻳﻚ ﺗﺮاﺷﻪ ﻏﻴﺮﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮي در اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ، ﺿﺒﻂ اﺳﺘﺮﻳﻮ، ﭘﻠﻮﭘﺰ و ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮد دارﻳﺪ. اﻳﻦ ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎ، ﻓﺎﻗﺪ ﺷﻌﻮرﻧﺪ. ﺗﺮاﺷﻪي ﻣﻮﺟﻮد در ﺗﺮﻣـﺰ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت ﭘﻴﭽﻴﺪهاي اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. ﻓﻘﻂ ﻛﺎﻓﻲاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﺳﮓ ﺑﻮﻟﺪاگ ﺗﺮﻣﺰ ﻛﻨﺪ.

ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺳﺎﺧﺖ اﻳﻦ ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎي ﻓﺎﻗﺪ ﺷﻌﻮر ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﺤـﺪودي ﻛـﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻨﺪ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﻣﻜﺎن ﺗﻮﻟﻴﺪ اﻧﺒﻮه ﺑـﺴﻴﺎر ارزان اﺳـﺖ. ﻳـﻚ ﻣﺤﻘـﻖ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﻃﺒﻖ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎﺗﻲ ﻛﻪ اﻧﺠﺎم داده، ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪﻛـﻪ ﺳـﺎﺧﺖ ﻳـﻚ ﺗﺮاﺷـﻪ ﭘﺮدازﻧﺪهي ﺟﺎﺳﺎزيﺷﺪه ﺑﺮاي ﺳﺎزﻧﺪه، ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻤﺘﺮ از ﻳـﻚ ﺑﻠﺒﺮﻳﻨـﮓ ﻫﺰﻳﻨـﻪ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﭼﻮن ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ و ﺑﻪ ارزاﻧﻲ آبﻧﺒـﺎت ﺗﻮﻟﻴـﺪ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎي ﺟﻠﻲﺑﻴﻦ1 ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ. ﺗﺮاﺷﻪﻫـﺎي ﻓﺎﻗـﺪ ﻫﻮش ارزانﻗﻴﻤﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﻳﻌﺘﺮ و ﻓﺮاﺗـﺮ از ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫـﺎي ﺷﺨـﺼﻲ در دﻧﻴـﺎ ﺗﺎﺧﺖوﺗﺎز ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد.
اﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ. ﺷﻤﺎ در ﻳﻚ زﻣﺎن ﻣﺸﺨﺺ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ از ﻳﻚ ﻳﺎ ﺣﺪاﻛﺜﺮ دو ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺷﺨﺼﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻴﺪ، وﻟﻲ از ﺗﻌﺪاد اﺷﻴﺎء دﻳﮕﺮِ ﻣﻮﺟﻮد در زﻧﺪﮔﻲﺗﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻄﻮر ﻧﺎﻣﺤﺪود اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. اﺑﺘﺪا ﺗﺮاﺷـﻪﻫـﺎي ﺟﻠﻲﺑﻴﻦ را در وﺳﺎﻳﻠﻲ ﺑﺎ ﺗﻜﻨﻮﻟﻮژي ﺑﺎﻻ ﺟﺎﺳﺎزي ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و ﺳﭙﺲ آﻧـﺎن را درﺗﻤﺎم اﺑﺰارآﻻت و در ﻧﻬﺎﻳﺖ در ﺗﻤﺎم اﺷﻴﺎء ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﻴﻢ. اﮔﺮ روﻧـﺪ ﺗﻐﻴﻴـﺮات ﺑـﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻮال اداﻣﻪ ﻳﺎﺑﺪ در ﺳﺎل 2005 ﺣﺪود 10 ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﺗﺮاﺷﻪ ﻇﺮﻳﻒ ﺳﻴﻠﻴﻜﻮﻧﻲ در ﻣﺤﻴﻂ اﻃﺮاف ﻣﺎ ﺟﺎﺳﺎزي ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ.

ﺑﺎ ﻗﺮار دادن ذرهاي ﻫـﻮش در ﻫـﺮ ﭼﻴـﺰي ﻛـﻪ ﻣـﻲﺳـﺎزﻳﻢ، اﺑﺘـﺪا ﺑـﻪ ﻧﻈﺮﻣﻲآﻳﺪﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻴﻠﻴﺎردﻫﺎ ﻣﺼﻨﻮع ﻓﺎﻗﺪ ﺷﻌﻮر دارﻳﻢ، وﻟﻲ آﻧﭽﻪ ﺑﻮﺟﻮد ﻣـﻲآﻳـﺪ ﻣﻴﻠﻴﺎردﻫﺎ ﮔﺮه ﻛﻮﭼﻜﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ.

ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ وﺻﻞ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ.

وﻗﺘﻲ ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي از ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻣﺤﺪود ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻫـﻢ وﺻـﻞ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ، اﺗﻔﺎق ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدهاي ﻣﻲاﻓﺘﺪ. وﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﺗﺮاﺷـﻪي ﻓﺎﻗـﺪ ﺷـﻌﻮر را در ﺻﻨﺪوق ﻳﻚ ﻣﻐﺎزه ﺟﺎﺳﺎزي ﻛﻨﻴﻢ و آن را ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﺮوه ﺑﺰرگ ﻣﺘﺼﻞ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ، ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮد ﻓﺎﻗﺪ ﺷﻌﻮر ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ. ﻧﻤﻮﻧﻪي ﺧﺮﻳﺪي ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮﺟﻮدي ﻣﺎ را ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﻛﻨﺪ. اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﺮاﺷـﻪﻫـﺎي ﻓﺎﻗـﺪ ﺷﻌﻮري ﻛﻪ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻮﺗﻮر اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ، اﺟﺎزه دﻫـﻴﻢ ﻛﻪ در ﻣﻮرد ﻛﺎرﻛﺮد ﻣﻮﺗﻮر ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﻜﻨﺴﻴﻦ ﻣﻜﺎﻧﻴﻚ از ﻳﻚ ﺷﺮﻛﺖ ﺣﻤـﻞ و ﻧﻘﻞ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﻨﺪ، اﻳﻦ ﺗﺮاﺷـﻪﻫـﺎي ﻓﺎﻗـﺪ ﺷـﻌﻮر ﻣـﻲﺗﻮاﻧﻨـﺪ ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪاي، ﺟﻠﻮي ﺗﻌﻤﻴﺮات ﺟﺎدهاي ﭘﺮ ﻫﺰﻳﻨﻪ را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. (ﻣﺮﺳﺪس ﺑﻨﺰ اﺧﻴﺮاً اﻋﻼم ﻛﺮده اﺳﺖ در ﻧﻈﺮ دارد ﻳﻚ ﺳﺮور ﺷﺒﻜﻪاي را ﺑﺮاي ﻣﺎﺷﻴﻦﻫـﺎي ﻣـﺪل ﺑﺎﻻي ﺧﻮد راه اﻧﺪازي ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻜﻨﻴﺴﻴﻦﻫﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻧﻘﺎﻳﺺ ﻓﻨـﻲ ﻣﺎﺷـﻴﻦﻫـﺎ را از راهدور ﺑﺮﻃﺮف ﻛﻨﻨﺪ). وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺻـﻮرت ﮔﻴـﺮد، آﻧﻮﻗـﺖ ﻫﻤﻪي ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ.
وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰي اﺟﺎزه دﻫﻴﻢ ﻣﻴﺰان ﻛﻤﻲ داده را ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨـﺪ و ﻳـﻚ ﺳﺮي اﻃﻼﻋﺎت ورودي را از ﻣﺠﺎورت ﺧﻮد درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﺎﻳـﺪ، ﻣـﻲﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﻳـﻚ ﺷﺊ ﻏﻴﺮ ﻓﻌﺎل را ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﺮهي ﺟﺎﻧﺪار ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﻴﻢ.

ﻧﻴﺎزي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺊ ﻣﺘﺼﻞﺷﺪه دادهﻫﺎي زﻳﺎدي را ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻛﻨﺪ. ﻳﻚ ﺗﺮاﺷﻪ ﻇﺮﻳﻒ درون ﻳﻚ ﻣﺨﺰن آب در ﻣﺰرﻋﻪاي واﻗﻊ در اﺳﺘﺮاﻟﻴﺎ ﻓﻘـﻂ ﻳـﻚ ﭘﻴﻐﺎم ﺗﻠﮕﺮاﻓﻲ دو ﺑﻴﺘﻲ در ﻣﻮردﭘﺮ ﺑﻮدن ﻳـﺎﭘـﺮ ﻧﺒـﻮدن ﻣﺨـﺰن آب، ﺟﺎﺑﺠـﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﻳﻚ ﺗﺮاﺷﻪ را ﻣﻲﺗﻮان ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﻮش ﻫﺮﻳﻚ از ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻳﻚ ﮔﻠﻪ در ﻣﺰرﻋﻪاي ﺑﺰرگ ﻧﺼﺐ ﻛﺮد ﺗـﺎ ﺑـﺼﻮرت ﭘﻴـﺎمﻫـﺎي ﺳﻴـﺴﺘﻢ ﻣﻮﻗﻌﻴـﺖﻳـﺎب ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﻳﻲ، ﭘﻴﺎمﻫﺎﻳﻲ را درﺑﺎرهي ﻣﺤﻞ ﭼﺮﻳﺪن ﺣﻴﻮان ﺳﺎﻃﻊ ﻛﻨﺪ. اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﺟـﺰ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﮔﻠﻪدار ﻧﻤﻲﻓﺮﺳﺘﺪ: "ﻣﻦ اﻳﻨﺠـﺎ ﻫـﺴﺘﻢ، ﻣـﻦ اﻳﻨﺠـﺎ ﻫﺴﺘﻢ". ﺗﺮاﺷﻪ درون درب اﻧﺘﻬﺎي ﺟﺎده ﻣﺰرﻋﻪ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺳـﺎده را رد و ﺑـﺪل ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﻓﻘﻂ ﮔﺰارش ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر، ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻊ درب ﺑﺎز ﺷـﺪه اﺳـﺖ: (ﺳﻪﺷﻨﺒﻪ).

ﺑﺮاي اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻴﺖﻫﺎي ﻓﺎﻗﺪ ﺷﻌﻮر ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﻲ ﺧﺒـﺮه و ﭘﻴـﺸﺮﻓﺘﻪاي ﻧﻴﺴﺖ. اﺷﻴﺎء ﺛﺎﺑﺖ (ﻗﺴﻤﺘﻲ از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن، دﺳﺘﮕﺎهﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻛﺎرﺧﺎﻧـﻪ ﻧـﺼﺐ ﺷﺪهاﻧﺪ، دورﺑﻴﻦﻫﺎي ﺛﺎﺑﺖ) ﺗﻮﺳﻂ ﺳﻴﻢ ﺑﻪ ﻫﻤـﺪﻳﮕﺮ ﻣـﺮﺗﺒﻂاﻧـﺪ. ﺑﻘﻴـﻪ اﺟـﺰاء ﻣﺘﺤﺮك (اﻛﺜﺮ ﺗﻮﻟﻴﺪات) ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ اﻣﻮاج ﻣﺎدون ﻗﺮﻣﺰ و رادﻳﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﺼﻞ ﺷﺪهاﻧﺪ، ﻳﻚ وب ﺑﺪون ﺳﻴﻢ وﺳﻴﻊ را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺷﺒﻜﻪي ﺳﻴﻤﻲ اﺳﺖ. ﻓﺮﻛﺎﻧﺲﻫﺎي روزﻣﺮه ﻣﺘﻨﺎوﺑﻲ ﭼـﻮن ﺑـﺎزﻛـﺮدن درب ﭘﺎرﻛﻴﻨﮓ ﻳﺎ ﻛﻨﺘﺮل ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن از راه دور ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﭘﻴﻐﺎم ﻓﺎﻗﺪﺷﻌﻮرﻛﻪ از اﺷﻴﺎء ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻲﺷﻮد، اﻧﺠﺎم ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد.
ﻋﻈﻤﺖ و ﺷﻜﻮه اﻳﻦ ذرهﻫﺎي ﺑﻪﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻧﻴـﺎزي ﺑـﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮدن ﻫﺮﻛﺪام از اﻳﻦ اﺟﺰا ﻧﻴﺴﺖ. آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﮔﻔﺘﺎر، ﻫـﻮش ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ و ﻳﺎ ﺳﻴﺴﺘﻢﻫﺎي ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﻧﺪارﻧﺪ. در واﻗﻊ ﻧﻈﺎم اﻗﺘﺼﺎدي ﺷﺒﻜﻪاي ﻣﺘﻜﻲ ﺑﺮﻗﺪرت ﺑﻲﺧﺮداﻧﻪ ﺑﻴﺖﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻳﻚ ﮔﺮوه ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘـﺼﻞ ﺷﺪهاﻧﺪ.

ﻣﻐﺰ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻳﺎﺧﺘﻪﻫﺎي ﻋﺼﺒﻲ ﻓﺎﻗﺪ ﺷﻌﻮر و ﺑﻪﻫﻮش آوردن آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ آﮔﺎﻫﻲ دﺳﺖ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ. اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﺘﺼﻞﻛﺮدن ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎي ﺷﺨـﺼﻲ ﻓﺎﻗﺪ ﺷﻌﻮر ﺑﺮ روي ﻗﺪرت ﻓﺎﻗﺪ ﺷﻌﻮر ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬاري ﻣـﻲﻛﻨـﺪ. ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫـﺎي ﺷﺨﺼﻲ را ﻣﻲﺗﻮان ﭼﻮن ﻳﺎﺧﺘﻪﻫﺎي ﻋﺼﺒﻲ ﻣﻐـﺰ اﻧـﺴﺎن ﺗـﺼﻮر ﻧﻤـﻮد ﻛـﻪ در ﺟﻌﺒﻪاي ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ. اﻳﻦ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎي ﺷﺨﺼﻲ وﻗﺘـﻲ ﺑـﻪ ﺷـﺒﻜﻪ ﻋﺼﺒﻲ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ، ﻫﻮش و ﺧﺮد ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهاي را ﺑﻮﺟﻮد ﻣﻲآورﻧﺪ ﻛﻪ وب ﮔﺴﺘﺮهي ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد.

ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﭘﻮﻳﺎﻳﻲ ﻣﺸﺎﺑﻬﻲ در ﺳﺎﻳﺮ زﻣﻴﻨﻪﻫﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ: ﺳﻠﻮلﻫﺎي ﻓﺎﻗﺪ ﺷﻌﻮر در ﺑﺪن ﻣﺎ در ﻳﻚ ﮔﺮوه ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ اﻳﻤﻨﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪه را اﻳﺠﺎد ﻛﻨﻨﺪ. ﺳﻴﺴﺘﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪهاي ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻛـﺎﻣﻼً آن را درك ﻧﻨﻤﻮدهاﻳﻢ.

ذرهﻫﺎي ﻓﺎﻗﺪ ﺷﻌﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﻳـﻚ ﺗـﻮده ﻣﺘـﺼﻞ ﺷـﻮﻧﺪ

ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪي ﺑﻮﺟﻮد ﻣﻲآورﻧﺪ.

ﻫﺰار ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﺗﺮاﺷﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﺷﻌﻮري ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ذﻫﻦ ﻣﺠﺘﻤﻊ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ، ﺳﺨﺖاﻓﺰاري را ﺑﻮﺟﻮد ﻣﻲآورﻧﺪ و ﻧﺮماﻓﺰاري ﻛﻪ آن ﺳﺨﺖ اﻓﺰار ﺑﻮﺳـﻴﻠﻪ آن ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﻧﻈﺎم اﻗﺘﺼﺎدي ﺷﺒﻜﻪاي اﺳﺖ. ﻛﺮهاي ﻛﻪ ﺳﻄﺤﺶ ﺑﺎ ﺗﺮاﺷـﻪﻫـﺎي ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﻬﻢ ﭘﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﺎﻻﻳﻲ دارد. ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﺳﻨﺴﻮر رﻃﻮﺑﺖ ﺳـﻨﺞ در ﻣﺰارع ﻛﺸﺎورزي، دادهﻫﺎ را ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﻨـﺪ، ﺻـﺪﻫﺎ ﻣـﺎﻫﻮاره ﻫﻮاﺷﻨﺎﺳـﻲ ﺗﺼﺎوﻳﺮ دﻳﺠﻴﺘﺎﻟﻲ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻨﺪ، ﻫﺰاران ﺻﻨﺪوق درﻳﺎﻓﺖ ﻓﺮوﺷﮕﺎهﻫﺎ اﻧﺒﻮه ﺑﻴﺖﻫﺎي اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ را ﺑﻴﺮون ﻣﻲرﻳﺰﻧﺪ، اﻧﺒﻮه ﺻﻔﺤﺎت ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺮي ﻛﻪ در ﻛﻨـﺎر ﺗﺨﺖﻫﺎي ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻗﺮار دارﻧﺪ، اﻃﻼﻋﺎت را ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﺳﺎﻳﺖ اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ ﻛﻪ ﺣﻮاس ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺟﻠﺐ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و دهﻫﺎ ﻣﻴﻠﻴﻮن وﺳﻴﻠﻪاي ﻛﻪ ﻛُﺪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮد را اﻧﺘﻘﺎل ﻣﻲدﻫﻨﺪ، ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬـﺎ ﺣـﻮل ﺷـﺒﻜﻪ ﺑـﻪ ﮔـﺮدش در ﻣﻲآﻳﻨﺪ. ﻣﺎﺗﺮﻳﺲ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺳﻴﮕﻨﺎلﻫﺎ، ﻧِﺖ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ.

ﻧِﺖ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﺷﺨﺎص ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮ روي آﻣﺮﻳﻜﻦ آﻧﻼﻳﻦ1 ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻜﺎﺗﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪ، اﮔﺮﭼﻪ ﻗﺴﻤﺘﻲ از وب ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﻫﻢ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪه و ﺟـﺬاب ﻧﻴﺰ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ. ﻧِﺖ ﺗﻼﻗﻲ ﺗﺠﻤﻌﻲ ﻣﻴﻠﻴﺎردﻫﺎ ﺷﻲء و ﻣﻮﺟـﻮد زﻧـﺪه اﺳـﺖ ﻛـﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻫﻮا و ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﺼﻞ ﺷﺪهاﻧﺪ.

از اﻳﻦ ﻧِﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻈﺎم اﻗﺘﺼﺎدي ﺷﺒﻜﻪاي ﺑﻮﺟﻮد ﻣـﻲآﻳـﺪ. ﺑـﺮ ﻃﺒـﻖ ﮔﺰارﺷﺎت MCI، ﺗﺮاﻓﻴﻚ دادهﻫﺎ روي ﺳﻴـﺴﺘﻢ ﻣﺨـﺎﺑﺮاﺗﻲ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺑـﺰودي از ﺗﺮاﻓﻴﻚ ﺻﻮﺗﻲ ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﻲرود. در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺣﺠﻢ ﻛﻞ ﺗﺮاﻓﻴﻚ ﺻـﻮﺗﻲ ﻫـﺰار ﺑﺮاﺑﺮ دادهﻫﺎي ]ﻣﺨﺎﺑﺮاﺗﻲ[ اﺳﺖ وﻟﻲ در ﻋﺮض ﺳﻪ ﺳﺎل اﻳـﻦ ﻧـﺴﺒﺖ، ﻋﻜـﺲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﺗﺨﻤﻴﻦ زده ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﺗﺮاﻓﻴﻚ دادهﻫـﺎ (ﺻـﺤﺒﺖ ﻣﺎﺷـﻴﻦﻫـﺎ ﺑـﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ) در ﺳﺎل 2005 ﺑﻪ ده ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﺮاﻓﻴﻚ ﺻﻮﺗﻲ ﺑﺮﺳﺪ. اﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛـﻪ ﺗﺎ ﺳﺎل 2015 ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﻴﮕﻨﺎلﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ رد و ﺑﺪل ﻣﻲﺷـﻮد، ﺻـﺤﺒﺖ ﻣﺎﺷـﻴﻦ ﺑـﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد، ﻳﻌﻨﻲ اﻧﺘﻘﺎل ﻓﺎﻳﻞ، ﺟﺮﻳﺎنﻫﺎي اﻃﻼﻋﺎت واﻣﺜﺎل اﻳﻨﻬﺎ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺑﻮد. اﻣﺮوزه ﻧﻈﺎم اﻗﺘﺼﺎدي ﺷﺒﻜﻪاي ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاي ﮔﺴﺘﺮش ﻣﻲﻳﺎﺑـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮاﻋﻀﺎء ﺟﺪﻳﺪي ﺷﺪه اﺳﺖ از ﺟﻤﻠﻪ: ﻋﺎﻣﻠﻴﻦ، روﺑﺎتﻫـﺎ1، اﺷـﻴﺎء و ﺳـﺮورﻫﺎ و ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﻴﻠﻴﺎرد اﻧﺴﺎن. ﻣﺎ ﺻﺒﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻫﻮش ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺳﻴﺴﺘﻢﻫـﺎي ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﺑﺴﺎزد: اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺗﺠﻤﻌﻲ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت ﻣﻮﺟﻮد در ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ و ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻓﺮاﮔﻴﺮ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻴﻢ.

ﻣﻄﻤﺌﻦﺗﺮﻳﻦ راه ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻫﻮش ﺳﺮﺷﺎر ﺗﺠﻤـﻊ ﻣﻘـﺎدﻳﺮ زﻳـﺎدي از

ذرات ﻓﺎﻗﺪ ﺷﻌﻮر ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ.

ﻣﻄﻤﺌﻦﺗﺮﻳﻦ راه ﺑـﺮاي ارﺗﺒﺎﻃـﺎت ﭘﻴـﺸﺮﻓﺘﻪي ﻛـﻼن، ﺑﻬـﺮهﺑـﺮداري از ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﻏﻴﺮﻣﺘﻤﺮﻛﺰ (ﺑﺮاي ﻣﺘﺼﻞﻛﺮدن ﺳﻄﻮح ﭘﺎﺋﻴﻨﻲ) ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ. ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﭘـﻞ ﺑﻬﺘﺮي ﻣﻲﺳﺎزﻳﺪ؟ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺗﺎ ﻗﻄﻌﺎت ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ. ﭼﮕﻮﻧـﻪ روﻧـﺪ ﻛﺸﺖ ﻛﺎﻫﻮ را ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺧﺎك ﺑﺎ ﺗﺮاﻛﺘـﻮر ﻛـﺸﺎورز ﺻـﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ. ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﻫﻮاﻧﻮردي را اﻳﻤﻦ ﻣﻲﻛﻨﻴـﺪ؟ ﺑﮕﺬارﻳـﺪ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻫـﺎ ﺑـﻴﻦ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﺬاﻛﺮه ﻛﻨﻨﺪ و ﻣﺴﻴﺮ ﭘﺮواز ﺧﻮدﺷﺎن را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻨـﺪ. اﻳـﻦ راهﺣـﻞِ ﻏﻴﺮﻣﺘﻤﺮﻛﺰ "ﭘﺮواز آزاد"2 ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد و ﺳﻴﺴﺘﻤﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ FAA ﺳـﻌﻲ دارد ﺑﺮاي اﻓﺰاﻳﺶ اﻣﻨﻴﺖ و ﻛﺎﻫﺶ ﮔﻠﻮﮔﺎهﻫﺎي ﺗﺮاﻓﻴﻚ ﻫﻮاﻳﻲ در ﻓﺮودﮔﺎهﻫﺎ ﭘﻴﺎده ﻛﻨﺪ.

ﻣﺴﺎﺋﻞ رﻳﺎﺿﻲ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﺣﺘﻲ ﺑﺮاي اﺑﺮﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﻧﺒﻮدﻧـﺪ، اﻣﺮوزه ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎي ﺷﺨﺼﻲ ﺣﻞ ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ. ﻳـﻚ ﻣـﺴﺄﻟﻪ ﺑـﺴﻴﺎر ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻪ ﻗﻄﻌﺎت ﻛﻮﭼﻜﺘﺮي ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد و ﺳﭙﺲ در ﺷﺒﻜﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﻮد.

ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺮوژهﻫﺎي ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﻲ ﮔﺴﺘﺮده ﻛﻪ ﻣﺎﻟﻴﺎت ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ را ﺑـﺮ دوش ﻳـﻚ ﻣﺆﺳﺴﻪ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ، ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮ روي ﻳﻚ ﺷـﺒﻜﻪ ﻏﻴﺮﻣﺘﻤﺮﻛـﺰ ﭘﺨـﺶ ﺷـﻮد.
درﺧﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻚ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻃﺒﻘﻪﺑﻨﺪي ﺷﺪه ﺟﻬﺎﻧﻲ از ﺗﻤﺎم ﻧﻤﻮﻧـﻪﻫـﺎي زﻧـﺪه روي زﻣﻴﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮ روي وب ﺛﺒـﺖ ﺷـﺪهاﻧـﺪ. ﭼﻨـﻴﻦ ﭘـﺮوژهاي وراي ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲﻫﺎي ﻳﻚ ﻓﺮد ﻳﺎ ﻳﻚ ﮔﺮوه اﺳﺖ. اﻣﺎ ﻳﻚ ﺷﺒﻜﻪ ﻏﻴﺮﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻣﻲﺗﻮاﻧـﺪ ﻫﻮش ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز را ﺧﻮدش اﻳﺠﺎد ﻛﻨﺪ. ﻫﺮ ﺧﺒﺮهي ﻣﺤﻠﻲ دادهﻫـﺎي ﺧـﻮدش را ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻌﺪادي از ﺟﺎﻫـﺎي ﺧـﺎﻟﻲ را ﭘـﺮ ﻛﻨـﺪ. ﻻري ﻛﻴﻠـﻲ1

ﻋﻀﻮﮔﺮوه دوﺑﻠﻴﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ: "ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺎﻫﻮشﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺴﺖ"

ﻫﺮ ﻓﺮآﻳﻨﺪي ﺣﺘﻲ ﻋﻈﻴﻢﺗﺮﻳﻦ و ﻓﻴﺰﻳﻜﻲﺗﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ را ﻣﻲﺗﻮان ﺑـﺎ ﺗﻔﻜـﺮ ﺟﻤﻌﻲِ از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻫﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻮد. ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﻴﻤﺎن ﻣﺮﻃﻮب در ﻳﻚ اﻗﺘﺼﺎد ﻛﻤﺘﺮ دﻳﺠﻴﺘﺎﻟﻲ ﺷﺪهي روﺳﺘﺎﻳﻲ ﺷـﻤﺎل ﻣﻜﺰﻳـﻚ را در ﻧﻈـﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳـﺪ.

ﺷﺮﻛﺖ ﺳﻤﻜﺲ2 (ﻳﻚ ﺷﺮﻛﺖ ﺳﻴﻤﺎن ﻣﻜﺰﻳﻜﻲ) ﻛﺴﺐ و ﻛـﺎري را ﺑـﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺗﻤﺎم رﻗﺒﺎﻳﺶ، ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ. درﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺤﻮﻳﻞِ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎر ﺳﻴﻤﺎن ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺳﺎزي در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﮔﻮادﻻﺟﺎﻫﺎ ﭼﻴﺰي ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰه ﺑﻮد. ﺗﺄﺧﻴﺮات ﺑﻮﺟﻮد آﻣـﺪه ﺑﺪﻟﻴﻞ ﺗﺮاﻓﻴﻚ، ﺟﺎدهﻫﺎي ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ و ﭘﻴﻤﺎﻧﻜﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ آﻣﺎده ]ﺗﺤﻮﻳـﻞ ﻣﺤﺼﻮل[ ﻧﺒﻮدﻧﺪ، ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻋﻮاﻣﻞ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ دادﻧـﺪ ﺗـﺎ اﻳﻨﻜـﻪ اﻏﻠـﺐ ﺑﺎزدﻫﻲ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺤﺼﻮل ﺑﻪ زﻳﺮ %35 ﻣﻲرﺳﻴﺪ. در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ، ﺷﺮﻛﺖﻫﺎي ﺳﻴﻤﺎن ﺳﻌﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﺤﻜﻢﺗﺮ و ﺟﺪيﺗﺮي وﺿﻊﻛﻨﻨـﺪ. اﻣـﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻣﺪ (ﻛﻪ اﻏﻠﺐ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﻲاﻓﺘﺎد) ﻗـﻮاﻧﻴﻦ وﺿـﻊ ﺷﺪه ﻓﻘﻂ ﻣﺸﻜﻼت ﭘﻴﺶ آﻣﺪه را ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧـﺪ: ﻣﺘﺄﺳـﻔﻴﻢ، ﻣـﺎ ﻧﻤـﻲﺗـﻮاﻧﻴﻢ درﺧﻮاﺳﺖ ]ﺳﻴﻤﺎن[ ﺷﻤﺎ را زودﺗﺮ از ﻫﻔﺘﻪ آﻳﻨﺪه در ﺑﺮﻧﺎﻣﺔﻛﺎري ﺧﻮد ﺑﮕﺬارﻳﻢ.
ﺷﺮﻛﺖ ﺳﻤﻜﺲ ﺗﺤﻮﻟﻲ در ﻛﺴﺐ و ﻛـﺎر ﺳـﻴﻤﺎن ﺑﻮﺟـﻮد آورد. اﻳـﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﻴﻤﺎن در ﻣﺤﻞ ]ﻣـﺸﺘﺮي[ را زودﺗـﺮ از ﺗﺤﻮﻳـﻞ ﭘﻴﺘﺰا اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. اﻳﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﻜﻨﻮﻟﻮژيﻫﺎي ﺷـﺒﻜﻪاي ﮔـﺴﺘﺮده، ﺳﻴﻨﮕﺎلﻫﺎي ﺳﻴﺴﺘﻢﻫﺎي ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻳﺎب ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﻫـﺮ ﻛـﺎﻣﻴﻮن درﻳﺎﻓـﺖ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ، ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻋﻈﻴﻢ ﻣﺨﺎﺑﺮاﺗﻲ ﻛﻪ در داﺧﻞ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻌﻼوه اﻃﻼﻋﺎت ﻛﺎﻣﻠﻲ ﻛﻪ در دﺳﺘﺮس راﻧﻨﺪﮔﺎن و ﺗﻮزﻳﻊﻛﻨﻨـﺪﮔﺎن ﻗـﺮار داﺷـﺖ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﺧﺘﻴﺎر ﻋﻤﻠﻲ ﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺮاﺳﺎس اﻃﻼﻋﺎت ﺑﺪﺳﺖ آﻣﺪه ﻛﺎرﻫـﺎ اﻧﺠـﺎم ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، ﺷﺮﻛﺖ را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ رﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ادﻋﺎ ﻛﻨﺪ اﮔﺮﻣﺤﻤﻮﻟﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺶ از 10

دﻗﻴﻘﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻛﺮد، ﺑﻪ ﺷﻤﺎ %20 ﺗﺨﻔﻴﻒ داده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.

ﺷﺮﻛﺖ ﺳﻤﻜﺲ ﺑﻪ ﺟﺎي اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻌﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻃﻮر ﺳـﻔﺖ و ﺳﺨﺖ در ﻳﻚ ﻣﺤﻴﻂ ﭘﺮﻫﺮج و ﻣﺮج ﺑﺮاﺳﺎس زﻣـﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪرﻳـﺰي ﻛﻨـﺪ، ﺑـﻪ راﻧﻨﺪﮔﺎن اﺟﺎزه داد ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰي ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﻔﺎرش را در زﻣﺎن واﻗﻌﻲ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ. راﻧﻨﺪﮔﺎن و ﻛﺎﻣﻴﻮنﻫﺎﻳﺸﺎن ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي را ﺑﻮﺟﻮد آوردﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻤـﺎم ﻧﻘﺎط ﺷﻬﺮ را ﺑﻬﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ. اﮔﺮ ﭘﻴﻤﺎﻧﻜـﺎري، ﺳـﻔﺎرش ﻳـﻚ ﻣﺨﻠـﻮط ﺳﻴﻤﺎن 12 ﻳﺎردي را ﻣﻲداد، ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﻴﻤﺎن ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺎﺑﻞ دﺳﺘﺮسﺗـﺮﻳﻦ ﻛـﺎﻣﻴﻮن ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﺤﺪوده، ﺻﻮرت ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ. ﻛﺎرﻛﻨـﺎن دﻓﺘـﺮي اﻋﺘﺒـﺎر ﻣـﺸﺘﺮي را ﻛﻨﺘﺮل و از آن اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ, و ﺿﻤﻨﺎً ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﺴﻲ از ﻗﻠـﻢ ﻧﻴﺎﻓﺘﺪ و ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎﻳﺎن ﻧﻴﺰ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻃﻼﻋﺎت ﺟﺪﻳﺪ وﻓﻖ ﻣﻲدادﻧﺪ و ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﻛﺎر ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺮخ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ, ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺣﺪود %98 رﺳﻴﺪ، ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻫـﻢ ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ رﺳﻴﺪن ﺿﺎﻳﻌﺎت ﺳﻴﻤﺎن ﻣﻨﺠـﺮ ﺷـﺪ و ﻫـﻢ ﻣـﺸﺘﺮﻳﺎن را ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ دﺳﺘﺎوردﻫﺎي ﺷﺮﻛﺖ راﺿﻲﺗﺮ ﻧﮕﺎه داﺷﺖ.
ﻳﻚ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﻳـﺪهاي در ﻛﺎرﺧﺎﻧـﻪ رﻧـﮓﻛـﺎري ﺟﻨـﺮال ﻣﻮﺗـﻮرز در ﻓﻮرتوﻳﻨﻲ1 اﻳﺎﻟﺖ اﻳﻨﺪﻳﺎﻧﺎ ﺑﻜﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. اﻧﺘﺨﺎب از ﻣﻴﺎن رﻧﮓﻫﺎي ﮔﺴﺘﺮده و ﺟﺬاﺑﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﺑﺮاي اﺗﻮﻣﺒﻴﻞﻫـﺎي ﺟﺪﻳـﺪ ﺧـﻮد ﻣـﻲﭘـﺴﻨﺪﻳﺪﻧﺪ، ﺧـﻂ رﻧﮓﻛﺎري ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ را از روال ﻛﺎر ﻋﺎدي ﺧﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد. وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺳﻴﺎه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ، ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ آﺳﺎن و راﺣﺖ ﺟﻠﻮ ﻣـﻲرود. اﻣـﺎ وﻗﺘـﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦ اول ﻗﺮﻣﺰ و ﺑﻌﺪي ﺳﻔﻴﺪ ﺷﻮد، ﻓﺮاﻳﻨﺪ رﻧﮓﻛـﺎري ﺑـﻪ آﻫـﺴﺘﮕﻲ ﭘـﻴﺶ ﻣﻲرود. ﭼﺮا ﻛﻪ وﺳﺎﻳﻞ رﻧﮓﻛﺎري ﺑﺎﻳﺪ از ﻳﻚ رﻧﮓ ﺗﻤﻴﺰ ﺷﻮﻧﺪ و آﻣﺎده ﺑﺮاي رﻧﮓ ﺟﺪﻳﺪ ﺷﻮﻧﺪ. (روﻧﺪ ﺗﻤﻴﺰﻛـﺮدن رﻧـﮓ، ﺑـﻪ اﺗـﻼف رﻧـﮓ در ﺧﻄـﻮط رﻧﮓﻛﺎري ﻧﻴﺰ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻲﺷﻮد). اﻣﺎ ﭼﺮا ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺎر ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎي ﺳﻔﻴﺪ را ﺑﺎ ﻫﻢ اﻧﺠﺎم داد؟ ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﺗﻤﺮﻛﺰ روي ﻳﻚ رﻧﮓ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻂ ﺗﻮﻟﻴﺪ را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣـﻲآورد.

ﻳﻚ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﻔﺎرش داده ﺷﺪه، ﺑﺎﻳـﺪ در ﺳـﺮﻳﻌﺘﺮﻳﻦ زﻣـﺎن ﻣﻤﻜـﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻛﺎﻣﻞ ﺷﻮد. ﭘﺎﺳﺦ آن را ﺑﺎﻳﺪ در ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ و ﻫﻤﻜﺎري ﺷﺒﻜﻪاي ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮد.

در ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ رﻧﮓﻛﺎري، ﻫﺮ روﺑﻮت رﻧﮓﻛﻨﻨﺪه (ﻛﻪ ﺑﺮﭘﺎﻳﻪ ﻳﻚ ﺑﺎزوي رﻧﮓﻛﻨﻨﺪه ﻓﺎﻗﺪ ﺷﻌﻮر ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ) ﺑﺮاي ﭘﺎﺷﻴﺪن رﻧﮓ ﻣﺸﺨﺼﻲ آﻣﺎده ﺷـﺪه اﺳﺖ. اﮔﺮ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ روﺑﻮﺗﻲ رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﻲﭘﺎﺷﺪ و ﻳﻚ اﺗﻮﻣﺒﻴـﻞ، ﻃﺒـﻖ ﺳﻔﺎرش ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﻮد، ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آن اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﺎﻳﺪ وارد ﺧـﻂ رﻧـﮓﻛـﺎري ﺷﻮد. ]روﺑﻮت[ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ: اﺟﺎزه دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ. ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ اﺷﺎره ﻣﻲﻛﻨﺪ و آن را در ﺟﺎﻳﮕﺎه رﻧﮓﻛﺎري ﺧﻮدش ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ. روﺑﻮتﻫﺎ ﻛﺎرﺷـﺎن را ﺧﻮدﺷﺎن زﻣﺎنﺑﻨﺪي ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. آﻧﺎن ﻣﻐﺰﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﭼﻜﻲ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻳـﻚ ﺳﺮور ﻣﺘﺼﻞ اﺳﺖ. اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻐﺰ ﻣﺮﻛﺰي ﺑﺮاي ﻫﻤﺎﻫﻨـﮓﻛـﺮدن ﻓﻌﺎﻟﻴـﺖﻫـﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ زﻣﺎنﺑﻨﺪي ﺷـﺪه از ﭘﻴﻮﺳـﺘﻦ ﻣﻐﺰﻫـﺎي ﻛﻮﭼـﻚ ﺣﺎﺻـﻞ ﻣﻲﺷﻮد. ﻧﺘﻴﺠﻪ آن ﺷﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﺮال ﻣﻮﺗﻮرز ﻳـﻚ و ﻧـﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴـﻮن دﻻر در ﺳـﺎل ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﻳﻲ ﻛﺮد. ﭼﺮاﻛﻪ وﺳﺎﻳﻞ رﻧﮓﻛﺎري، رﻧﮓ ﻛﻤﺘﺮي ﺑﻜـﺎر ﻣـﻲﺑﺮدﻧـﺪ
(ﺑﺨﺎﻃﺮ آﻧﻜﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻴﻦ رﻧﮓﻛﺎري دو ﻣﺎﺷﻴﻦ، رﻧﮓﻫـﺎ ﭘـﺎك ﻣـﻲﺷـﻮﻧﺪ) و

ﺧﻄﻮط رﻧﮓﻛﺎري ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﻣﻲاﻓﺘﺎد.

اﻣﺮوزه ﺧﻄﻮط راه آﻫﻦ، ﺗﻜﻨﻮﻟﻮژي ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ را ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. اﻣﺮوزه دﻳﮕﺮ ﻛﻨﺘﺮل ﺗﺮاﻓﻴﻚ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ، وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ازدﺣﺎم ]ﻗﻄﺎرﻫﺎ[ ﺧﻴﻠـﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪه اﺳﺖ و زﻣﺎن ﺳﻴﻜﻞ ﺣﺮﻛﺖ آﻧﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﺗﺎه اﺳﺖ، ﭼﻨﺪان ﻧﺘﻴﺠﻪﺑﺨﺶ ﻧﻴﺴﺖ. ژاﭘﻨﻲﻫﺎ از ﻳﻚ ﻣﺪل ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮاي زﻣـﺎنﺑﻨـﺪي ﻗﻄﺎرﻫﺎي ﺳﺮﻳﻊ اﻟﺴﻴﺮ ﻣﺸﻬﻮرﺷﺎن ﻛﻪ دﻗﺖ زﻣﺎن ]ﺣﺮﻛﺖ ﻗﻄﺎرﻫﺎ[ را ﺑﻄﻮر ﺑﺎور ﻧﻜﺮدﻧﻲ ارﺗﻘﺎء داده ﺑﻮد، اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮدﻧـﺪ. راهﮔﺰﻳﻨـﻲ ﺑﻄـﻮر ﻣﺤﻠـﻲ و ﻣـﺴﺘﻘﻞ ﺻﻮرت ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ، اﻧﮕﺎر ﻗﻄﺎرﻫﺎ ﺟﻤﻌﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻐﺰ ﻣﺘﻔﻜﺮ. ﺻـﺎﺣﺒﺎن راه آﻫﻦ در اﻳﺎﻟﺖ ﻫﻮﺳﺘﻮن اﻣﻴﺪوارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﻣﺪل ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ را ﺑﺮاي ﺧﻄﻮط راه آﻫﻦﺷﺎن ﺑﻜﺎر ﮔﻴﺮﻧـﺪ. ﺑـﺎ ﺳﻴـﺴﺘﻢ ﻛﻨﺘـﺮل ﻣﺮﻛـﺰي ﻓﻌﻠـﻲﺷـﺎن، ﻣﺤﻮﻃﻪﻫﺎي راهﮔﺰﻳﻨﻲ آﻧﻘﺪر ازدﺣﺎم دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ اﻳﻦ وﻗﻔـﻪ ﺧﻠﻠـﻲ در ﻛﺎر اﻳﺴﺘﮕﺎه وارد ﻧﻜﻨﺪ، اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﻣﺎﺷـﻴﻦ ﺑـﺎرﺑﺮي در ﻧﺎﺣﻴـﻪاي ﺑﺰرﮔﺘﺮ از اﻳﺎﻟﺖ ﻫﻮﺳﺘﻮن در ﺣﺎل ﭼﺮﺧﻴﺪن ﺑﺎﺷﺪ، درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﺗﻮﻗﻔﮕـﺎه ﻣﺘﺤﺮك. اﻣﺎ ﺑﺎ ﺳﻴﺴﺘﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﭘﺎﻳﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰي ﺷـﺪه اﺳـﺖ، ﺧﻄﻮط ﻣﺤﻠﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪي، ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻄﻮر ﻣﺴﺘﻘﻞ راهﮔﺰﻳﻨﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺑﺪﻳﻦﻧﺤﻮ ﺧﻮدﺗﻨﻈﻴﻢﮔﺮﻫﺎ و ﺧﻮد ﺑﻬﻴﻨﻪﮔﺮﻫﺎ ﻣﺪت زﻣﺎن ﺗﺎﺧﻴﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻗﻄﺎرﻫﺎ را ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻲدﻫﻨﺪ.
اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎر ﺗﺮاﻓﻴﻜﻲ ﺷﮕﻔﺖآورش را ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﻫﺮ ﭘﻴﻐـﺎم اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﺖﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲﺷﻮد و ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﻪ ﭘﺎﻛﺘﻲ1 ارﺳـﺎل ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﺗﻤﺎم ﭘﺎﻛﺖﻫﺎي ﺧﺮد ﺷﺪه ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺮﻫﺎي ﺟﻬﺎﻧﻲ وب ﻓﺮﺳـﺘﺎده ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ. ﻫﺮ ﭘﺎﻛﺖ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮي را ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑـﻪ ﻟﺤﻈـﻪ ﭘﻴـﺪا ﻛﻨﺪ، ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ. ﭘﻴﺎمﻫﺎي اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﺠﻤﻌﻲ از ﺑﻴﺖﻫﺎ در ﻣﻲآﻳﻨـﺪ ﻛﻪ در اﻧﺘﻬﺎي دﻳﮕﺮ دوﺑﺎره ﺳﺮﻫﻢﺑﻨﺪي ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻳﻚ ﭘﻴـﺎم واﺣـﺪ ﺗﺒـﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ: اﮔﺮ ﭘﻴﺎم دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻘﺼﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﻮد، دﻓﻌﻪ دوم ﻣﻤﻜﻦ اﺳـﺖ از ﻣﺴﻴﺮ ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺘﻔﺎوﺗﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ. ﺑﻌﻀﻲ اوﻗـﺎت اﻳـﻦ ﻣـﺴﻴﺮﻫﺎ ﻧﺎﻛﺎرآﻣـﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻧﺎﻣﻪ اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ ﺷﻤﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺷﻬﺮي ﺧﻴﻠﻲ دور ﺑﺮود درﺣﺎﻟﻲﻛﻪ ﻣﻘﺼﺪش ﻧﻘﻄﻪاي در آن ﺳﻮي ﺷـﻬﺮ ]ﻣﺒـﺪاء ﻧﺎﻣـﻪ[ ﺑﺎﺷـﺪ. وﻟـﻲ ﻧﺎﻛﺎرآﻣـﺪي ﺟﺰءﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ را ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻳﻨﻜﻪ ﻛـﻞ ﺳﻴـﺴﺘﻢ ﻏﻴﺮﻣﺘﻤﺮﻛـﺰ، داراي ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺷﮕﻔﺖآوري اﺳﺖ، ﻣﻲﺗﻮان ﻧﺎدﻳﺪه ﮔﺮﻓﺖ.

از ﻣﺪل "اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ" ﻣﻲﺗﻮان درسﻫﺎي زﻳﺎدي ﺑﺮاي ﻧﻈﺎم اﻗﺘﺼﺎدي ﺟﺪﻳـﺪ آﻣﻮﺧﺖ. وﻟﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﻗﺪرت ﺗﺠﻤﻌﻲ اﺟﺰاء ﻓﺎﻗـﺪ ﺷـﻌﻮر2

ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﺪف از ﻗﺪرت ﺗﺠﻤﻌﻲ، ﻛﺎرآﻳﻲ ﺑﻬﺘﺮ در ﻳﻚ ﻣﺤـﻴﻂ ﻣﻐـﺸﻮش اﺳـﺖ.

وﻗﺘﻲ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﺮﻳﻊ و ﻣﺘﻼﻃﻢ اﺗﻔﺎق ﻣﻲاﻓﺘﻨﺪ، ﺗﻤﺎﻳﻞ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻮل ﻳﻚ ﻛﻨﺘـﺮل ﻣﺮﻛﺰي ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺎ ﻣﺘﺼﻞﻛﺮدن ﺗﻌﺪادي اﺟﺰاء ﺳﺎده ﺑﻪ ﻳﻚ اﺗﺤﺎدﻳـﻪ ﻧـﻪ ﭼﻨﺪان ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ، ﻛﻨﺘﺮل از ﻣﺮﻛﺰ ﺑﻪ ﻧﻘﺎط ﭘﺎﺋﻴﻦﺗﺮ ﻳﺎ ﺑﻴﺮوﻧﻲﺗﺮ ﻣﺤﻮل ﻣﻲﺷـﻮد، ﻛﻪ در ﻣﺠﻤﻮع ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﻮد ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﻣﺴﻴﺮ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ.

اﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖآﻣﻴﺰ اﺳﺖ، اﻣﺎ ﻓﺮاﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﺷﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻨﺘﺮل آن را ﻛﺎﻣﻼً رﻫﺎ ﺳﺎزﻳﻢ.
ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪن ﻣﺤﺾ ﺑﻪ ﺳﻄﻮح ﭘـﺎﺋﻴﻨﻲ، ﻣﻨﻈـﻮر ﻧﻈﺮﻳـﻪ ﭘﻴﻮﺳـﺘﻦ ﺑـﻪ ﺟﻤـﻊ

ﻧﻴﺴﺖ.

اﺟﺎزه دﻫﻴﺪ ﻗﺼﻪاي را ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب "ﺧﺎرج از ﻛﻨﺘـﺮل" ﮔﻔـﺘﻢ دوﺑـﺎره ﺗﻜﺮار ﻛﻨﻢ (ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﻣﺰاﻳﺎ، ﻣﻌﺎﻳﺐ و ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺳﻴﺴﺘﻢﻫﺎي ﭘﻴﭽﻴﺪه را ﻛﻪ ﺑﺎ روش ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﺗﺠﻤﻌﻲ1 ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻣﻲﻛﻨﺪ). اﻳﻦ داﺳﺘﺎن، ﻗﺪرﺗﻲ راﻛﻪ در ﻳﻚ ﮔﺮوه ﻧﻬﻔﺘﻪ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ، آﺷﻜﺎر ﻣﻲﺳﺎزد، وﻟﻲ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﺘﻔﺎوﺗﻲ دارد،ﻛﻪ ﻧـﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ ﻗﺪرت ﻛﻢﺧﺮداﻧﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ.

در ﺳﺎل 1990 از ﺣﺪود 5000 ﺷـﺮﻛﺖﻛﻨﻨـﺪه در ﻛﻨﻔـﺮاﻧﺲ ﮔﺮاﻓﻴـﻚ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮي ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺷﺒﻴﻪﺳـﺎز ﭘـﺮواز ﻛـﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮي2 را ﻛـﻪ ﻟـﻮرن ﻛﺎرﭘﻨﺘﺮ3 ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد، ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ. ﻫـﺮ ﺷـﺮﻛﺖﻛﻨﻨـﺪه ﺗﻮﺳـﻂ ﻳـﻚ ﺟـﻮي اﺳﺘﻴﻚ4 ﻣﺠﺎزي ﺑﻪ ﺷﺒﻜﻪ وﺻﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻫـﺮ ﻳـﻚ از 5000 ﻛﻤـﻚ ﺧﻠﺒـﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻨﺘﺮل ﺑﺎﻻ، ﭘﺎﻳﻴﻦ، ﭼﭗ و راﺳﺖ ﻫﻮاﭘﻴﻤـﺎ را آنﮔﻮﻧـﻪ ﻛـﻪ ﻓﻜـﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ. اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﭘﺮواز در ﻳﻚ ﺗـﺎﻻر ﺑـﺴﻴﺎر ﺑﺰرگ اﻧﺠﺎم ﻣﻲﺷﺪ، ﺑﻄﻮري ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ 5000 ﻧﻔﺮ اﻳﻦ اﻣﻜﺎن ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪ ﻛـﻪ درﺿﻤﻦ آﻧﻜﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ اﻳﻦ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ را ﺑﺮاﻧﻨﺪ ﺑﻄـﻮر اﻓﻘـﻲ ﺑـﺎ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﻨﺪ (داد زدن). وﻟﻲ دﺳﺘﮕﺎه ]ﺷﺒﻴﻪﺳﺎز[ ﻃﻮري ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑـﻮد ﻛﻪ ﺟﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﺪل ﺗﺼﻤﻴﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺗﺠﻤﻊ 5000 ﻧﻔﺮي ﺷﺮﻛﺖﻛﻨﻨـﺪﮔـﺎن اﺗﺨـﺎذ ﻣﻲﻛﺮد، ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲداد. ﺑﺴﻴﺎر ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟـﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺗﺠﻤـﻊ 5000 ﺗـﺎزه ﻛـﺎرﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻳﻚ ﺟﺖ را ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﺪون ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ و ﮔﺮﻓﺘﻦ دﺳـﺘﻮر از ﻣﻘﺎﻣـﺎت ﺑﺎﻻ ﻓﺮود آورﻧﺪ. ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ ﻗـﺪرت ﻣـﺎوراء ﺗـﺼﻮر ﻛﻨﺘـﺮل ﭘﺨـﺶ ﺷـﺪه، ﻏﻴﺮﻣﺘﻤﺮﻛﺰ و ﺧﻮدﮔﺮدان ﻛﻢﺧﺮداﻧﻪ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪهام.

ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از اوﻟﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ، ﻛﺎرﭘﻨﺘﺮ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺳﺮي ﺷﺒﻴﻪﺳﺎزيﻫﺎي ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﻛﻨﺘﺮل ورودي ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮي داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻮﻗﻌﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮي از آﻧﻬﺎ ﻣﻲرﻓﺖ، ﺑـﻪ ﻫﻤﺎن ﮔﺮدﻫﻤﺎﻳﻲ ﺑﺎزﮔﺸﺖ. اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﭘﺮواز ﺟﺖ، ﭼﺎﻟﺶ ﺑﺮاي ﻫﺪاﻳﺖ ﻳﻚ زﻳﺮدرﻳﺎﻳﻲ در ﻳﻚ ﻣﺤﻴﻂ ﺳﻪﺑﻌﺪي در زﻳﺮدرﻳﺎ ﺑﺮاي ﺑﺪﺳﺖ آوردن ﺗﺨـﻢ ﻳﻚ ﻫﻴﻮﻻي درﻳﺎﻳﻲ آﻏﺎز ﺷﺪ. ﻫﻤﺎن ﺷﺮﻛﺖﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻫﻢ اﻛﻨﻮن ﺣﻖ اﻧﺘﺨـﺎب ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﻛﻨﺘﺮل ﺑﻬﺘﺮي داﺷﺘﻨﺪ. اﻳﻦ زﻳﺮدرﻳﺎﻳﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﻻ، ﭘﺎﻳﻴﻦ، ﻋﻘـﺐ و ﺟﻠﻮ ﺑﺮود، ﭼﻨﮕﺎﻟﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﻛﻨﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺖ، آزاديﻫﺎي ﺑﻴﺸﺘﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. در اﺑﺘﺪا ﻛﻪ ﺷﺮﻛﺖﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻛﻨﺘﺮل زﻳﺮدرﻳﺎﻳﻲ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮﻓﺖ. ﺷﺮﻛﺖﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎنﻫﺎي ﻫﺪاﻳﺖﻛﻨﻨـﺪه ور ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ و دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ ﺧﻮد را ﺑﺎ داد و ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﻋـﻼم ﻣـﻲﻧﻤﻮدﻧـﺪ.

ﻓﺮﻣﺎنﻫﺎي ﻫﺮﻛﺪام از ﺷﺮﻛﺖﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎنﻫﺎي ﺷﺮﻛﺖﻛﻨﻨـﺪﮔﺎن دﻳﮕـﺮ ﺧﻨﺜﻲ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﭼﻮن ﻫﻴﭻ ﻧﻮع ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻲ ﻣﻴﺎن آﻧﺎن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ، در ﻧﺘﻴﺠـﻪ زﻳﺮدرﻳﺎﻳﻲ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮد.

ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻟﻮرن ﻛﺎرﭘﻨﺘﺮ از از اﺗﺎق ﭘﺸﺖ و از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ در ﺣﺎل ﭘﺨﺶ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ: "ﭼﺮا ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻧﻤﻲروﻳﺪ؟" و ﻫﻤﻴﻦ ﻛـﺎﻓﻲ ﺑـﻮد! در ﻫﻤـﺎن ﻟﺤﻈﻪ زﻳﺮ درﻳﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد. ﺑﺎ ﻫﻤـﺎﻫﻨﮕﻲ ﺑﻮﺟـﻮد آﻣـﺪه، ﺷﺮﻛﺖﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻧﺤﻮهي درﻳﺎﻧﻮردي را ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺑـﻪ آﻫـﺴﺘﮕﻲ ﺳﻔﺮ اﻛﺘﺸﺎﻓﻲ را ﺑﺮاي ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺗﺨﻢ ﻫﻴﻮﻻ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ.

ﺻﺪاي ﻛﺎرﭘﻨﺘﺮ ﺻﺪاي رﻫﺒﺮي ﺑـﻮد. ﭘﻴﻐـﺎم ﻛﻮﺗـﺎه او ﻓﻘـﻂ ﭼﻨـﺪ ﺑﻴـﺖ اﻃﻼﻋﺎت را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮد. وﻟﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻨﺘﺮل ﻇﺮﻳﻒ از ﺑﺎﻻ ﺑـﻪ ﭘـﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮاي ﺣﺮﻛﺖ ﺗﺠﻤﻌﻲ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد. او زﻳﺮدرﻳﺎﻳﻲ را ﻧﺮاﻧـﺪ، 5000 ﻛﻤـﻚ ﺧﻠﺒﺎن ﺗﺎزه ﻛﺎر اﻳﻦ ﻣﺎﻧﻮر ﭘﻴﭽﻴﺪه را ﺑﻪ ﻃﺮز ﻣﻌﺠﺰهآﺳﺎ و ﻋﺠﻴﺒﻲ اﻧﺠـﺎم دادﻧـﺪ.

ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻛﺎرﭘﻨﺘﺮ ﻛﺮد اﻳﻦ ﺑﻮد: ﺑﺎ دادن ﻧﮕﺮﺷﻲ ﻣﺒﻨﻲ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺟﻤـﻊ ﺑـﻪ ﻛﺪام ﺳﻮ ﻧﺸﺎﻧﻪﮔﻴﺮي ﻛﻨﺪ، ﮔﺮهاي را ﻛﻪ ﮔﺮوه ﺑﺎ آن ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺎز ﻛﺮد.

ﮔﺮوه ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ روش ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدهاي ﺟـﺖ را ﻓـﺮود آورد، در ﻫﺪاﻳﺖ زﻳﺮدرﻳﺎﻳﻲ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﻓﻖ از ﻣﻴﺪان ﺧﺎرج ﺷﺪ.

وﻗﺘﻲ راهﻫﺎي اﻧﺘﺨﺎب زﻳﺎدي وﺟﻮد دارد، ﺑﺪون ﻋﻨﺼﺮ ﻫـﺪاﻳﺖ از ﺑـﺎﻻ، ﻛﻨﺘﺮل از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﻲﺷﻮد. ﺑﺪون داﺷﺘﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ رﻫﺒـﺮي، ﺑـﺴﻴﺎري از اﻋﻀﺎ در ﮔﺮوه ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ راهﻫـﺎي اﻧﺘﺨـﺎب ﻣﺘﻔـﺎوت ﻗـﺎدر ﺑـﻪ ﺣﺮﻛـﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد.

ﺗﻌﺪاد ﺑﻲﺷﻤﺎري اﺟﺰاء ﻛﻮﭼﻚ ﻛﻪ در ﻳﻚ ﺷﺒﻜﻪ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘـﺼﻞ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ، ﻗﺪرت ﻋﻈﻴﻤﻲ را ﺑﻮﺟﻮد ﻣﻲآورﻧﺪ. وﻟﻲ اﻳﻦ ﻗﺪرت ﮔﺮوﻫﻲ ﻧﻴـﺎز ﺑـﻪ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻤﻴﻨﻪاي از ﺑﺎﻻ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﻓﺎﻳﺪه ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻧﺠـﺎم رﺳﺎﻧﺪ. ﻧﻈﺎرت و ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﺷﺒﻜﻪ ﺑـﺴﺘﮕﻲ دارد. در ﻳـﻚ ﺷـﺮﻛﺖ، رﺋﻴﺲ و در ﺷﺒﻜﻪاي اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، دوﻟﺖ و در ﺷﺒﻜﻪﻫﺎي ﺗﻜﻨﻴﻜﻲ، اﺳـﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎ و ﻛﺪﻫﺎ، ﻧﻈﺎرت و ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻲ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه دارﻧﺪ.

ﻣﺎ ﻗﺮنﻫﺎ ﺑﻪ رﻫﺒﺮي ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ اﺻﺮار ورزﻳﺪهاﻳﻢ. اﻫﻤﻴﺖ اﻳـﻦ ﻣـﺴﺄﻟﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮﺟﺎي ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻲ اﺳﺖ. وﻟﻲ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﺑﺰرگ ﻧﻈﺎم اﻗﺘﺼﺎدي ﺟﺪﻳـﺪ در اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻢاﻛﻨﻮن ﺷﺮوع ﺑﻪ اﻛﺘﺸﺎف ﻗﺪرت ﺳﻄﻮح ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﻧﻤـﻮدهاﻳـﻢ.

ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ردهﻫﺎي ﻫﻢﺗﺮاز، ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻌﺪن ﻃﻼﻳـﻲ وﺟـﻮد دارد ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻬﺮهﺑﺮداري اﺳﺖ. ﺑﺎ اﺧﺘﺮاع ﺗﻌﺪادي ﺳﻴﺴﺘﻢﻫﺎي ﺗﻮزﻳـﻊﺷـﺪه1 ﻣﺎﻧﻨـﺪاﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﺗﺎزه ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪاﻳﻢ ﭘﺘﺎﻧﺴﻴﻞ ﺑﺎﻟﻘﻮهي ﺑﺨﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﭼﻜﻲ از ﻳـﻚ ﺷـﺒﻜﻪ

ﻏﻴﺮﻣﺘﻤﺮﻛﺰ را آزاد ﺳﺎزﻳﻢ.

در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ ﮔـﺴﺘﺮش آﻧﭽـﻪ ﻛـﻪ اﻧﺠـﺎم آن ﺗﻮﺳـﻂ ﺳـﻄﻮح ﭘـﺎﻳﻴﻦ اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ ﻣﻲﺗﻮان دﺳﺘﺎوردﻫﺎي ﺑﻴـﺸﺘﺮي ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ آﻧﭽـﻪ ﻛـﻪ در ﺑـﺎﻻ ﺗﻤﺮﻛﺰ دارد، ﺑﺪﺳﺖ آورد.

وﻗﺘﻲ ﺑﺤﺚ ﺑﻪ ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻲرﺳﺪ، در ﺳﻄﻮح ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻓﺮﺻﺖﻫﺎي زﻳﺎدي ﺑـﺮاي ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ وﺟﻮد دارد. آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﺸﻬﻮد اﺳﺖ، وﺟﻮد ﺷﺒﻜﻪﻫـﺎﻳﻲ اﺳـﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاﺳﺎس ﻫﻢﺗﺮازي ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﻗﺴﻤﺖ و ﺑﺎ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻧﻈﺎرت و ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﻣﺎﺑﻴﻦﺷﺎن، ﺗﻮان اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ را دارﻧﺪ ﻛﻪ در ﻣﺨﻴﻠﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﻤﻲﮔﻨﺠـﺪ. ﻣـﺎ ﻫﻨﻮز ﺣﺪود ﻏﻴﺮﻣﺘﻤﺮﻛﺰﺷﺪن را ﻧﻤﻲداﻧﻴﻢ.

ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺳﻮدي ﻛﻪ در دﻫﻪﻫﺎي آﻳﻨﺪه ﺑﻪوﺳﻴﻠﻪ ﻧﻈﺎم اﻗﺘـﺼﺎدي ﺟﺪﻳـﺪ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻲآﻳﺪ، اﻛﺘﺸﺎف و ﺑﻬﺮهﺑﺮداري از ﻗـﺪرت ﺷـﺒﻜﻪﻫـﺎي ﻏﻴﺮﻣﺘﻤﺮﻛـﺰ و ﺧﻮدﮔﺮدان ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.

در اﺑﺘﺪا ﺑﺮاي ﻫﺮﺷﺊ ﻳﻚ ﺗﺮاﺷﻪ ﻣﻲﺳﺎزﻳﻢ، ﺳﭙﺲ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻫـﻢ ﻣﺘـﺼﻞ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ. ﺑﻌﺪ از آن، ﻛﺎر را ﺑﺎ وﺻﻞﻛﺮدن اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اداﻣﻪ ﻣﻲدﻫـﻴﻢ.

آﻧﻘﺪر ﺑﺤﺜﻤﺎن را ﮔﺴﺘﺮش ﻣﻲدﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﺟﻬﺎن و ﻣﺼﻨﻮﻋﺎﺗﺶ را ﻧﻴـﺰ درﺑﺮﮔﻴـﺮد.

اﺟﺎزه ﻣﻲدﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﺷﺒﻜﻪ، اﺷﻴﺎء را ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮدش ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﺪ. ﻫـﺮ ﺟﺎ ﻧﻴﺎز ﺑﺎﺷﺪ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻲ را اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ. در اﻳﻦ ﻣﺎﺗﺮﻳﺲ ارﺗﺒﺎﻃـﺎت، ﺗﻌﺎﻣـﻞ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﻣﻲﭘﺮدازﻳﻢ. اﻳﻦ ﻧِﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻳﻨﺪهي ﻣﺎﺳﺖ. ﺗﻤﺎم ﻓﺮآﻳﻨـﺪ ﺑﻪ زودي ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻧﻤﻲﺷﻮد، وﻟﻲ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ آﻧﻬﺎ ﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ را ﺑـﻪ ﻫﻢ وﺻﻞ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ، ﺗﺎ ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎي ﺳﺎﺧﺘﻪي دﺳﺖِ اﻧﺴﺎن را اﺣﺎﻃﻪ ﻛﻨﻴﻢ و در اﻳﻦ اﺣﺎﻃﻪ، ﻗﺪرت ﺟﺪﻳﺪي ﺧﻠﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.
اﺳﺘﺮاﺗﮋيﻫﺎ

ﺗﻜﻨﻮﻟﻮژي را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲﺷﺪن ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻳﺪ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮريﻛﻪ ﺗﻜﻨﻮﻟﻮژي در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮔﺴﺘﺮده ﻣﻲﺷﻮد،ﻛﻢﻛﻢ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﻫﺮﭼﻪ ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻲﻳﺎﺑﻨﺪ، ﻛﻤﺘﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮر آﻧﺎن ﻣﻲﺷـﻮﻳﻢ. ﻫﺮﭼـﻪ ﺷـﺒﻜﻪ ﭘﻴـﺸﺮﻓﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﻣﺎ ﻛﻤﺘﺮ از آن آﮔﺎه ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ.

در اواﺋـﻞ ﻗـﺮن ﺑﻴـﺴﺘﻢ در دورهي ﻃﻼﻳـﻲ اﻗﺘـﺼﺎد ﺻـﻨﻌﺘﻲ، ﻣﻮﺗﻮرﻫـﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮدﻫﻨﺪه ﺟﻬﺎن ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻮﺗﻮرﻫﺎي ﺑﺰرگ و ﺳﻨﮕﻴﻦ، ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و ﻗﻄﺎرﻫـﺎ و ﭼﺮخﻫﺎي اﺗﻮﻣﺎﺳﻴﻮن را ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ در ﻣﻲآوردﻧـﺪ. اﮔـﺮ ﻣﻮﺗﻮرﻫـﺎي ﺑـﺰرگ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در ﻣﺤﻴﻂ ﻛﺎر، ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﻲ اﻋﻤﺎل ﻛﻨﻨﺪ، ﻗﻄﻌﺎً اﻳﻦ ﻛﺎر در ﺧﺎﻧـﻪ ﻧﻴـﺰ اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮد. ﺷﺮﻛﺖ ﺳﻲﻳﺮز1 در ﻛﺎﺗﺎﻟﻮﮔﻲ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻮﺗﻮر ﺧﺎﻧﮕﻲ ﻗﻮي ﭘﻨﺞ ﭘﻮﻧﺪي ﻫﻤﺖ ﮔﻤﺎﺷﺖ، ﻛﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻲرﻓﺖ از ﺻـﻌﻮﺑﺖ ﻛـﺎر ﻣﻨﺰل ﺑﻜﺎﻫﺪ. اﻳﻦ ﻣﻮﺗﻮر ﺧﺎﻧﮕﻲ ﺗﻤﺎم ﻗـﺪرﺗﻲ را ﻛـﻪ ﻳـﻚ ﺧـﺎﻧﻮادهي ﻣـﺪرن ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ آن ﺑﻮد ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد. ﺑﻪ آن ﻳﻚ اﺑﺰار ﺟﺎﻧﺒﻲ وﺻﻞ ﻣﻲﺷـﺪ و ﭘﻨﻜـﻪ، ﻫﻤﺰن، ﻣﺨﻠﻮطﻛﻦ و رﻧﺪه را ﺑﻮﺟﻮد ﻣﻲآورد. ﻫﺮ ﺷﻐﻠﻲ ﻛـﻪ ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﺖ اﻧﺠـﺎم ﻛﺎري را داﺷﺖ ]ﺣﺎﻻ[ ﻳﻚ ﻣﻮﺗﻮر دﺳﺘﻲ ﺧﺎﻧﮕﻲ ]رﻗﻴﺐ ﭘﻴﺪا ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ[

ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻤﺎن ﻛﺎر را اﻧﺠـﺎم دﻫـﺪ. ﻳﻜـﻲ از داﻧـﺸﻤﻨﺪان زﻳـﺮاﻛﺲ2 ﺑﻨـﺎم ﻣﺎركوﻳﺰر3 ﺑﻴﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﻣﻮﺗﻮراﻟﻜﺘﺮﻳﻜﻲ آﻧﻘﺪر ﺧﻮب ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻧﻤﻮد، ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺻﻮرﺗﻲ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ درآﻣﺪ. ﻫﺸﺘﺎد ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از آن ﻣﻮﻗﻊ، ﻳﻌﻨﻲ ﺣﺎﻻ ﻫﻴﭻﻛﺲ دﻳﮕﺮ ﻣﺎﻟﻚ ﻳﻚ ﻣﻮﺗﻮر ﺧﺎﻧﮕﻲ ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎي آن ﻣﻮﺗﻮرﻫﺎي ﻣﺘﻌﺪد ﻛـﻮﭼﻜﺘﺮ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ. آﻧﻬﺎ آﻧﻘﺪر ﻛﻮﭼﻚ و ﺷﺎﻳﻊاﻧﺪ و در ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ ﻧـﺸﺎﻧﺪهﺷﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ از وﺟﻮد آﻧﻬﺎ ﻧﺎآﮔﺎﻫﻴﻢ. ﻓﻬﺮﺳﺖﻛﺮدن ﻟﻴﺴﺖ اﻧـﻮاع ﻣﻮﺗﻮرﻫـﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ در زﻧﺪﮔﻲ روزﻣﺮه از آﻧﻬﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ، ﻛﺎر دﺷﻮاري اﺳـﺖ (ﻣﺜـﻞ ﻫﻮاﻛﺶﻫﺎ، ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ، ﭘﻤﭗﻫﺎي آب، ﭘﺨﺶﻛﻨﻨﺪه ﻧﻮارﻫﺎي وﻳﺪﻳﻮﻳﻲ و ﻏﻴـﺮه).
ﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ اﻧﻘﻼب ﺻﻨﻌﺘﻲ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﺑﻮده اﺳﺖ ﭼﺮاﻛﻪ ﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﻧﻤـﻲﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺳﺮﺑﺎزاﻧﺶ (ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻮﺗﻮرﻫﺎ) را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ.

ﺗﻜﻨﻮﻟﻮژي ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻧﻴﺰ دﺳﺘﺨﻮش ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪﺷﺪﻧﻲ ﮔﺸﺘﻪ اﺳـﺖ. اﮔـﺮ اﻧﻘﻼب اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺨﺸﺪ، ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎي ﻣﺴﺘﻘﻞ روﻣﻴﺰي در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﺎﭘﺪﻳـﺪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ، ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎي آن، ﺧﻄﻮط ارﺗﺒﺎﻃﻲاش، ﺣﺘﻲ راﺑﻂﻫﺎي ﺑﺼﺮياش ﻧﻴـﺰ در ﻣﺤﻴﻂ اﻃﺮاف ﻣﺎ ﻣﺤﻮ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ دﻳﮕﺮ از وﺟﻮد آﻧﻬﺎ آﮔﺎﻫﻲ ﭘﻴـﺪا ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد. (ﺑﺠﺰ زﻣﺎﻧﻲﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﻜﻨﻮﻟﻮژي دﭼﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﺷﻮد). ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛـﻪ ﻋﺼﺮ ﺷﺒﻜﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ ﻣﻲرﺳﺪ، ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺮاﺷﻪﻫـﺎ و ﻓﻴﺒﺮﻫـﺎي ﻧـﻮري وﻗﺘﻲ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻴﻢ، ﭼـﺮا ﻛـﻪ ﭼـﻮن ﻣﻌﻴـﺎر ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺗﻜﻨﻮﻟﻮژي ﺑﻪ ﻣﻴﺰان ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﺑﻮدن آن ارﺗﺒﺎط دارد. ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ اﺳـﺘﺮاﺗﮋي

(ﭘﺎﻳﺪار) اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺼﻮﻻت و ﺧﺪﻣﺎﺗﻲ را ﺗﻮﺳﻌﻪ دﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻧﺎﭘﺪﻳـﺪ ﺷﺪن را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

اﮔﺮ ﺑﻲﺟﺎن اﺳﺖ، ﺑﻪ آن ﺟﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮرﻛﻪ ﺗﻜﻨﻮﻟﻮژي ﻧﮕـﺎرش1،

ﺗﻤﺎم ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﺳﺎزﻳﻢ، ﭘﻮﺷﺶ ﻣـﻲدﻫـﺪ (و ﻧـﻪ ﻓﻘـﻂ ﻛﺎﻏـﺬ را),

ﺗﻜﻨﻮﻟﻮژيﻫﺎي ﺗﻌﺎﻣﻠﻲ2 ﻧﻴﺰ ﺑﻪ زودي ﺗﻤﺎم آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﻲﺳـﺎزﻳﻢ (و ﻧـﻪ ﻓﻘـﻂ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎ را) ﭘﻮﺷﺶ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد. ﻫـﻴﭻ ﻣـﺼﻨﻮﻋﻲ ﻳـﺎراي ﮔﺮﻳـﺰ از ﭼﻨـﮓ ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎي ﺟﻠﻲﺑﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ. ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺎﻧﺪار ﺷﻮد. اﻟﺒﺘﻪ ﺣﺘـﻲ ﻗﺒـﻞ ازاﻳﻨﻜﻪ ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ارزان ﻗﻴﻤﺖ ﺷﻮﻧﺪ، اﺷﻴﺎء ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاي در ﺳﻴـﺴﺘﻢ ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺪار ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آﻳﻨـﺪ. ﻓﻜـﺮش را ﺑﻜﻨﻴـﺪ اﮔـﺮ ﺷـﻤﺎ داراي ﻳﻚﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﺮاﺷﻪ ﻳﻚﺑﺎر ﻣﺼﺮف ﺑﻮدﻳﺪ، ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻳﺪ؟ ﺷﺮط ﻣﻲﺑﻨـﺪم ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻜﻨﻮﻟﻮژي ﻣﻮﺟﻮد ﻣﻲﺗﻮان ﻧﻴﻤﻲ از ارزشآن ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎ را ﺑﺎ اﻳﺠﺎد ﻳﻚ ﺧﺮد ﺗﺠﻤﻌﻲ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ و ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﻮان ﻓﺎﻗﺪ ﺷﻌﻮر ﺗﻚﺗﻚ آﻧﻬﺎ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار داد.
اﮔﺮ ﻣﺘﺼﻞ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ، آن را وﺻﻞ ﻛﻨﻴﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻗﺪم اول، ﻫﺮﻛﺎرﻣﻨﺪ ﻣﺆﺳﺴﻪ ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺘﺮﺳﻲ ﻣﺪام و راﺣﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺮي اﻣﻜﺎﻧـﺎت ﻣﺘﻌـﺎرف از ﻗﺒﻴـﻞ ﭘﺴﺖاﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ، ﭘﺴﺖ ﺻﻮﺗﻲ و رادﻳﻮ و... داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﺎ وﻗﺘﻲﻛﻪ ارﺗﺒﺎﻃـﺎت ﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاي ﻧﺸﻮد ﻛﻪ در ﻳﻚ زﻣﺎن ﻣﻌﻴﻦ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣـﻀﻮر داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻴﻢ، ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺰاﻳﺎي ارﺗﺒﺎﻃﺎت را ﺑﺎور ﻛﻨﻴﻢ. در ﻫﺮ ﻗﺪم ﻫـﺪف ﻣـﺎ ﺑﺎﻳﺪ آن ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ در ﻳﻚ زﻣﺎن ﻣﻌﻴﻦ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻫﺮ ﻗﺪﻣﻲ ﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺮ ارﺗﻘﺎء ارزاﻧﻲ، ﻓﺮاﮔﻴﺮي و ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺷﺪن ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﺑﺮداﺷـﺘﻪ ﺷـﻮد، ﮔﺎﻣﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﻬﺖ ﺻﺤﻴﺢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ.

داﻧﺶ را ﻧﺸﺮ دﻫﻴﺪ. ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﻘﺪار دادهﻫﺎ را ﻧﻴﺰ ﺑﺮاي ﻣﻄّﻠﻊ ﻧﮕﻪ داﺷـﺘﻦ ﺗﻤﺎم اﺟﺰاء ﺳﻴﺴﺘﻢ از ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ، ﻧﮕﻪ دارﻳﺪ. ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻳـﻚ اﻧﺒﺎر ﻛﺎﻻ ﻫﺴﺘﻴﺪ، ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ دﻗﻴﻘﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ اﺟﺰاء و ﻗﻄﻌـﺎت آﮔﺎﻫﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. اﻳﻦ اﻣﺮ ﺗﻮﺳﻂ ﺑﺎرﻛﺪﻛﺮدن اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ ﻣﻲﺷﻮد. وﻟﻲ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﻓﺮاﺗﺮ ﺑﺮود، اﻳﻦ اﺟﺰا ﺑﺎﻳﺪ از آﻧﭽﻪ ﻛﻪ در ﺳﻴﺴﺘﻢ درﺟﺮﻳـﺎن اﺳـﺖ، آﮔﺎه ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ اﺟﺰاء، ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺰان ﻓﺮوش آﻧﻬﺎ، ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ ﻓﺮوﺷـﻨﺪه از اﻧﻮاع ﺳﻔﺎرﺷﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در اﻧﺒﺎر ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻓﺮوش ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ آﻧﻬﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ. اﻗﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﻳﻌﺘﺮ ﺑﻪ ﻓﺮوش ﻣـﻲرﺳـﻨﺪ ﻻزم اﺳـﺖ در ﻣﻌـﺮض دﺳﺘﺮس ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﺎﺷﻨﺪ. ]در واﻗﻊ[ اﻗﻼم ]داﺧﻞ اﻧﺒﺎر[ در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪدر ﺧﺎرج اﻧﺒﺎر وﺟﻮد دارﻧﺪ، ﭼﻴﺪه و ﻧﮕﻪداري ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ. اﻟﺒﺘـﻪ ﺑـﻪ ﺷـﺮﻃﻲ ﻛـﻪ ﺳﻴﺴﺘﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪﻛﻪ اﻃﻼﻋﺎت را ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﺪ. ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫـﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ. اﻃﻼﻋﺎت ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻄﻮر اﻓﻘﻲ در ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻧﺸﻮﻧﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﻦ اﺟﺰاء ﻧﻴﺰ ﻣﺒﺎدﻟﻪ ﺷﻮﻧﺪ. ﺳﺆاﻟﻲ ﻛـﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺷﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺼﻮﻻت و ﺧﺪﻣﺎت ﭼﻘﺪر درﺑـﺎره ﻛـﺴﺐ و ﻛﺎر ﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻨﺪ؟ ﭼﻪ ﻣﻴﺰان از اﻃﻼﻋﺎت ﺟﺎري ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪﻫﺎ ﻣﻲروﻧـﺪ؟ ﺑـﺎ ﭼـﻪ ﻛﻴﻔﻴﺘﻲ ﻣﺤﻴﻂ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺧﻮد را آﮔﺎه ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ. ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﺤﻴﻂ اﻃـﺮاف، ﻣﺮﻛـﺰ ﻋﻤﻞ اﺳﺖ.

اﮔﺮ ﺷﻤﺎ در زﻣﺎن ﺣﺎل ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ، ﺷﻤﺎ ﻣﺮدهاﻳﺪ. ﺗﺠﻤﻌﺎت، ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ارﺗﺒﺎط در زﻣﺎن ﺣﺎل دارﻧﺪ. ﺳﻴﺴﺘﻢﻫﺎي زﻧﺪه وﻗﺖ ﭼﻨﺪاﻧﻲ ﺑﺮاي ﭘـﺮدازش ﺳـﻴﮕﻨﺎلﻫـﺎي وارد ﺷﻮﻧﺪه ﻧﺪارﻧﺪ. اﮔﺮ ﻧﻴﺎز ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢﻫﺎ روي اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻴﺶ از ﺣـﺪ وﻗﺖ ﺑﮕﺬارد، دﻳﮕﺮ زﻧﺪه ﺑﻪﺷﻤﺎر ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ رﻓﺖ. ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از ﻣﻮاردﻛﻤﻲ اﺳـﺘﺜﻨﺎء، ﻃﺒﻴﻌﺖ در زﻣﺎن ﺣﺎل ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ. ﻛﺴﺐ و ﻛﺎر ﻧﻴﺰ، ﺑﻪ اﺳـﺘﺜﻨﺎي ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻮارد، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت روزاﻓﺰون در زﻣﺎن ﺣﺎل ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﺎن دﻫـﺪ.

ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎي ﺑﺎﻻي ﺗﺮاﻛﻨﺶﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﻣﺎﻧﻊ اﻧﺠﺎم ﻫـﺰاران ﺗـﺮاﻛﻨﺶ ﺧـﺮد ﻫﻢزﻣﺎن ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ، دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪهاﻧﺪ و در دﺳﺘﻪﺑﻨـﺪيﻫـﺎي ﻣﻘـﺮون ﺑـﻪ ﺻـﺮﻓﻪ ﭘﺮدازش ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ. ﭼﺮا ﻳﻚ ﺷﺮﻛﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻜﺒﺎر ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎي ﺑﺮﻗﺮاري ارﺗﺒﺎط را ﺑﮕﻴﺮد، در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﺮ روزه از ﺗﻠﻔﻦ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؟ ﻧﻬﺎﻳﺘـﺎً آن ﺷﺮﻛﺖﻫﺎ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﻲ، ﻫﺰﻳﻨﻪي آن را در ﻫﻤﺎن زﻣـﺎن ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﮔﺮﻓﺖ. ﺟﺮﻳﺎن ﻣﻮﺟﻮدي ﺷﻴﺮﻳﻨﻲﻫﺎ روي ﻃﺒﻘﻪﻫـﺎي ﻋﺮﺿـﻪ ﻣـﻮاد ﻏـﺬاﻳﻲ در ﺧﻮاروﺑﺎر ﻓﺮوﺷﻲﻫﺎ ﻟﺤﻈﻪﺑﻪﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮاي ﺗﻮﻟﻴﺪﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻣﻌﻠﻮم ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.

وﺿﻌﻴﺖ ﻫﻮا در ﻛﺎﻟﻴﻔﺮﻧﻴﺎ ﺑﻄﻮر ﻫﻤﺰﻣﺎن درﻳﻚ ﺧﻂ ﺗﻮﻟﻴـﺪ در اﻳﺎﻟـﺖ اوﻫـﺎﻳﻮ اﺣﺴﺎس ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺗﻤﺎم اﻃﻼﻋﺎت ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮوﻧﺪ. ﻓﻘﻂ آﻧﻬﺎ ﻛﻪﻣﻌﻨﻲ دارﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺘﻘﺎل داده ﺷﻮﻧﺪ. وﻟﻲ در ﻧﻈﺎم اﻗﺘﺼﺎدي ﺷﺒﻜﻪاي ﻓﻘـﻂ ﻋﻼﺋـﻢ ﻣﻮﺟﻮد در زﻣﺎن ﺣﺎل (ﻳﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ زﻣﺎن ﺣﺎل) واﻗﻌﺎً ﻣﻌﻨﺎ دارﻧﺪ. ﺳﺮﻋﺖ اﻧﺘﻘﺎل داﻧﺶ و اﻃﻼﻋﺎت را در ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺧﻮد ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﻨﻴﺪ. ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴـﺪ آن را ﺑـﻪ زﻣﺎن ﺣﺎل ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﻛﻨﻴﺪ؟ اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻫﻤﻜﺎري ﭘﻴﻤﺎﻧﻜﺎران، ﻫﻤﻜﺎران دوردﺳﺖ و ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن دور اﻓﺘﺎده ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ.

ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺷﻦرﻳﺰه، ﻫﺮﭼﻪ ﻗﺪر ﻫـﻢ ﺗﻼشﻛﻨﻴﺪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﭼﻮن ﺑﻬﻤﻦ اﻳﺠﺎد ﻛﻨﻴﺪ. ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻓﺮدي ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺎل روي ﻳﻚ داﻧﻪ ﺷﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﺪ و ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﺮﺳﺪ ﻛـﻪ ﺷﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﻮده ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺒﺪل ﺷﻮد. ﺑﺮاي اﻳﺠﺎد ﻳﻚ ﺗﻮده ﺷﻦ، اﺣﺘﻴـﺎج ﺑﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﺷﻦرﻳﺰه دارﻳﺪ. در ﺳﻴﺴﺘﻢﻫﺎ ﺗﻔـﺎوت ﺑﻴـﺸﺘﺮ اﺳـﺖ. ﺷـﺒﻜﻪاي ﺑـﺎ ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﮔﺮه ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻋﻤﻠﻜﺮد ﻣﺘﻔﺎوﺗﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺒﻜﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﻫﺎ ﮔﺮه دارد.

اﻳﻦ دو ﺷﺒﻜﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ دوﮔﻮﻧﻪي ﻣﺘﻔﺎوت ﭼﻮن ﻧﻬﻨﮓ و ﻣﻮرﭼﻪ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻳﺎ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ دﻗﻴﻖﺗﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻻﻧﻪ زﻧﺒﻮر و ﻳﻚ ﻣﻮرﭼﻪ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﭼﻜﺶ ﻓﻮﻻدي ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻛﻮﺑﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ، ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴـﻮن ﭼﻜـﺶ ﻓﻮﻻدي ﻫﺴﺘﻨﺪ. وﻟﻲ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ در ﻳﻚ ﮔﺮوه ﺑﻬﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ، ﺧﻴﻠـﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺶ از ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ.

ﻫﺮﻛﺎري ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻮﻳﺪ، اﻧﺠﺎم دﻫﻴﺪ. درﺷﺒﻜﻪ ﻣـﺴﺄﻟﻪ ﻣﺮغ و ﺗﺨﻢﻣﺮغ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در اﺑﺘﺪا زﻣﻴﻨﻪ رﺷﺪ را ﻋﻘﺐ ﺑﻴﺎﻧـﺪازد. ﻫـﻴﭻ ﺣـﻀّﺎري وﺟﻮد ﻧﺪارد ﭼﺮا ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺤﺘﻮاﻳﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد، ﻫﻴﭻ ﻣﺤﺘـﻮاﻳﻲ وﺟـﻮد ﻧـﺪارد ﭼﻮن ﻫﻴﭻ ﺣﻀّﺎري وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﺗﻼشﻫﺎ ﺑﺮاي اﺗﺼﺎل ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ، ﮔﺎﻫﻲ وﻗﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻛﻢﺛﻤﺮي ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻲﺷـﻮﻧﺪ. در اﺑﺘـﺪا ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻧﻤﻲآﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺎرتﻫﺎي ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﺗﻔﺎوﺗﻲ ﺑﺎ ﻛﺎرتﻫﺎي اﻋﺘﺒﺎري داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ، ﻓﻘﻂ اﺳﺘﻔﺎده از آﻧﻬﺎ ﻛﻤﻲ ﺳﺨﺖﺗﺮ اﺳﺖ. وﻟﻲ ﺗﻔـﺎوت ﺑﻴـﺸﺘﺮي وﺟـﻮد دارد.
ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻛﺎرت ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﺗﻔﺎوت ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎدي ﺑﺎ ﺑﻴـﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴـﻮن ﻛـﺎرت اﻋﺘﺒﺎري دارد.

ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﻣـﻲﺷـﻮﻧﺪ ﺑـﻪ اﻧﻔﺠـﺎر ارزش ﻣﻲاﻧﺠﺎﻣﻨﺪ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﻛﭙﺴﻮل ﻛﻮﭼﻚ ﻛﻪ ﺻﺪاي ﺑﻴﺐ ﻣـﻲدﻫـﺪ و ﻋـﺪدي را ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ، وﻗﺘﻲ ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﺑﺎر زﻳﺎد ﺷﻮد ﺳﻴﺴﺘﻢ ﭘﻴﺠﺮ ﺑﻮﺟﻮد ﻣـﻲآﻳـﺪ. ﭼـﻪ ﻣﻲﺷﺪ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﭘﻠﻲاﺳﺘﻴﺸﻦﻫﺎ و آﺗﺎريﻫﺎي روي زﻣﻴﻦ ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻳﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﺪ اﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﻛﻨﺘﻮرﻫﺎي ﺑﺮق ﻣﻮﺟﻮد در ﻳﻚ ﺷﻬﺮ، در ﻳﻚ ﮔﺮوه ﺑﺰرگ ﺑﻬﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻮدﻧﺪ؟ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم دﻣﺎﺳﻨﺞﻫﺎي ﻫﻮاي آزاد ﺑﻪ ﻫـﻢ وﺻﻞ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ، ﻣﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻫﺰاران ﺑﺎر ﺑﻬﺘﺮي از اوﺿﺎع ﺟﻮيﻣﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن دارﻳﻢ، ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ.

ﻣﻮرﭼﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن دادهاﻧﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰ ﻛـﻮﭼﻜﻲ وﺟﻮد ﻧﺪاردﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﺳﺎزي ﻳﻚ ذره ﻣﺘﻌﺎﻣﻞ روي ﻛﭙﻲﻫﺎي ﻓﺮاوان آﻧﻬﺎ و ﺳﭙﺲ وﺻﻞ ﻧﻤﻮدن آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ، ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﻮد.

ﻗﺎﻋﺪه ﺑﺎزي در ﻧﻈﺎم اﻗﺘﺼﺎدي ﺷﺒﻜﻪاي اﻳﻦاﺳﺖ: ﻳﺎﻓﺘﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚِ ﻧﺎدﻳﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه و ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راﻫﻲ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﺮوه ﭘﻴﻮﻧﺪ دﻫﺪ.

---

مطلب‌های دیگر از همین نویسنده در سایت آینده‌نگری:

+ " ﻣﻜﺎنﻫﺎ" ﺑﻪ ﺳﻮي "ﻓﻀﺎﻫﺎ" 

+ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺟﺪﻳﺪ 

+ اﺗﻢ, ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ, ﻧِﺖ، آﻳﻨﺪهي ﻣﺎﺳﺖ 

+ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺟﺪﻳﺪ 

منبع:

نسخه‌ی چاپی ارسال اين مطلب به دوستان

---

[نظر دهید]    [تعداد نظرهای ثبت شده در پیوند با این مطلب: ] 

.

---